რა საფრთხე ემუქრება ადამიანის ბუნებას

ყოველი ბავშვი – ადამიანის შვილი იბადება ადამიანად, თუმცა ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ბოლომდე ატარებს ისეთივე ადამიანურ ბუნებას, როგორითაც გაჩნდა.

ადამიანი არის არსება, რომელსაც გააჩნია ფიზიკური (მყარი) სხეული, წმინდა მატერიალური სხეულები და წმინდა სულის ნაპერწკალი – ეს უკანასკნელი არის მთავარი შემადგენელი ნაწილი ადამიანისა. თუ ეს სამება არ ვითარდება თავისი ცხოვრების განმავლობაში, თუ იგი მეტისმეტად უკუღმართ ცხოვრებას ეწევა, უღირსსა და სამარცხვინოს, სულიწმინდის ნაწილი ტოვებს მას. ასეთი დანაკლისის შემდეგ ადამიანურ ბუნებას აკლდება მისი შემადგენელი უმნიშვნელოვანესი ასპექტი. ასპექტი, რომელიც აერთიანებს მას სხვა ადამიანებთან და ქმნის საზოგადოებას. საზოგადოებისთვის კი, თავის მხრივ, მნიშვნელოვან ამოცანას წარმოადგენს ამგვარი არსებების უმტკივნეული ნეიტალიზაცია, რათა დავიცვათ სხვა ადამიანები, რომლებიც მნიშვნელოვნად მონაწილეობენ სამყაროს ევოლუციაში, მათი არასასურველი გავლენისგან და მოქმედებებისგან.

გავიხსენოთ გენიალური ქართველი მწერლის, ოთარ ჭილაძის ღირსშესანიშნავი ფრაზა, სადაც ხაზგასმულია მოვლენა, როდესაც ადამიანმა შესაძლოა დაკარგოს სულიწმიდის ნაპერწკალი, ანუ სინდისი – „ადამიანი სინდისია, სინდისის გარდა რაც უნდა წაართვა, მაინც ადამიანი იქნება. სიკვდილის მერეც ადამიანისგან მარტო სინდისი რჩება, სინდისი იგივე ადამიანის სულია, ანუ სული იგივე სინდისია. აქედან დასკვნა: თუკი რამე ყოფილა, სინდისი ყოფილა უკვდავი.“

ადამიანები ქმნიან ერთობას, ამ ერთობას კი საფუძვლად უდევს ის, რომ თავდაპირველად ყველა ადამიანშია განაწილებული სულიწმინდა და იგი ვლინდება, როგორც ყოველივე საუკეთესო, კეთილშობილური ჩვენში. როდესაც ადამიანი კარგავს სინდისს, მის ადამიანურ ბუნებას, სულიწმინდა ტოვებს მას. თუკი ადამიანი  კარგავს თავის ადამიანურ ბუნებას, სინდისს, იგი საშიშია სხვებისთვის, საზოგადოებისა და მთლიანად, სამყაროსათვის. მათ შემოაქვთ ქაოსის ელემენტები, სჩადიან ბოროტებას და ჩირქს სცხებენ ადამიანთა საზოგადოებას. ამიტომ აუცილებელია მათი დროულად ამოცნობა და ფრთხილად ყოფნა მათთან.

კაცობრიობამ საჭიროა შეიცნოს, მართოს ამგვარი ადამიანები და არ ჩაუგდოს მათ ხელში ზეგავლენის ისეთი ბერკეტები, როგორიცაა. მაგ. სახელმწიფოს მართვა, სხვებისთვის იდეების ჩანერგვა, ზეგავლენის მოხდენა ახალი თაობების აღზრდაზე და სხვა, თუმცა ამავდროულად მნიშვნელოვანია ამ პროცესში ჰუმანურობის ყველა პრინციპის დაცვა, რათა ზემოთ აღნიშნული ნაბიჯები არ გადაიზარდოს ჩვენი მხრიდან შურისმაძიებლურ ქცევაში და ამით კაცობრიობის ნათელმა ნაწილმა ზიანი არ მიაყენოს საკუთარ თავს.

ჩვენი აქტიურობა, რა თქმა უნდა, არ დარჩება დაუნახავი სამყაროზე მზრუნველი ძალებისათვის და შემოქმედისთვის და მათი რეაქციაც სათანადო იქნება. ვეცადოთ, ვიფიქროთ, სწორად ვიმოქმედოთ. ამ ფიქრებში და მოქმედებებში არ შევურიოთ პირადი ინტერესები და ეგოცენტრული მისწრაფებები. ჩვენ არ უნდა დავკარგოთ დრო და ენერგია მხოლოდ მყარი სხეულის ცნობიერებით ნაკარნახევი იდეების განხორციელებაზე.

სამყარო ღვთის და შემოქმედის წყალობით განიცდის ევოლუციას. ადამიანი კი მნიშვნელოვანი ფაქტორია ამ პროცესში. მის მიერ გამომუშავებულ ენერგიას, გამოსხივებას იმ შემთხვევაში, თუ ის კეთილშობილია, დიდი როლი ენიჭება სამყაროს განვითარებაში. ამ როლს თუ არ შევასრულებთ და პირიქით, შევაფერხებთ მის განვითარებას, არ გვაპატიებენ. დროა გავიხსენოთ, რომ დედამიწაზე არაერთი ცივილიზაცია გაქრა. ხომ არ იყო ამის მიზეზი ის, რომ კაცობრიობამ მკვეთრად გადაუხვია განვითარების სწორ გზას. მაგალითად, ძლიერ გამრავლდა ყოფილი ადამიანების რიცხვი მთელს პლანეტაზე. შემცირდა ადამიანების მიერ პოზიტიური, კეთილშობილური ენერგიების გამომუშავება და სხვა…

საღვთო წერილებიდან და წმინდანთა წიგნებიდან ცნობილია, რომ არამარტო სრულყოფილი ადამიანები სარგებლობენ შემოქმედის წყალობით, არამედ ისინიც, რომლებშიც დადებითი იმპულსები, აზრები და მისწრაფებები მეტია, ვიდრე უარყოფითი. თუკი ეს კანონზომიერება ვრცელდება მთელ კაცობრიობაზე, და თუ ადამიანთა შორის კეთილშობილთა რიცხვი მეტია, ვიდრე გადაგვარებული ადამიანების რიცხვი, მთელ კაცობრიობას ეშველება და თანამედროვე ცივილიზაცია არ განადგურდება. ამ შემთხვევაში გადარჩენის იმედი უფრო მყარი იქნება. გვისმინოს ღმერთმა და ასე იყოს. მაგრამ ჩვენ მაინც გვმართებს მეტი გონივრული მოქმედება, რათა ავიცილოთ წინა ცივილიზაციების ბედი და გავაგრძელოთ არსებობა. მივცეთ ჩვენს პატარებსა და ახალგაზრებს საშუალება, დატკბნენ იმ მრავალი სიკეთით, რაც განვითარებულ ცივილიზაციას მოაქვს.

გარდა ზემოთ თქმულისა, ადამიანისთვის უაღრესად მნიშვნელოვანია იცოდეს და არასოდეს დაივიწყოს, რომ ეს საკითხები მჭიდროდ არის დაკავშირებული ჩვენ მიერ უკვდავების მოპოვების საკითხთან. 

Жизнь сталина после его смерти

То, что написано в этой статье, некоторые читатели могут вoспринять как мистику или сказку… в действительности же, это -истина. Это  не первый и не последний случай, когда занавес существующий между реальной  дйствительностью (видимый глазом мир) и действительной реальностью (невидимый глазом мир) приподнимается и  человек становится свидетелем некоторой  части деталей бытия, какого либо малого эпизода жизни человека после его смерти на земле.

Oднажды, в один из обыкновенных ночей, когда моё тело было в состоянии сна, моя душа окозалась в тех краях, где Сталин находится в настоящее время.

Я быстро опускалась между высокими оголёнными горами.  Внизу я увидела небольшой плоский участок земли. Я опустилась на этот участок. Впереди высилась высокая гора. Рядом с горой виднелась пропасть, на другой стороне которой также виднелись горы. Всё это было желтовато-сероватого цвета. У подножья возвышающейся передо мной горы увидела барак небольшого размера. Он был построен из деревянных досек. Его ширина была приблизительно 1-1.5 метра, а длина 3-4 метра. В конце барака виднелась колитка из досек. Между досками барака по всей его длине были зазоры. Вскоре я заметила, что в одом зазоре виднелись глаза человека. После некоторого времени наблюдения я сказала про себя: “Это же Сталин!” Как только я произнесла эти слова, глаза в зазоре пропали. Через некоторое время колитка открылась и из барака вышел одетый в военную форму Сталин (Китель, брюки галифе и сопоги). В руках он держал свою трубку; Он сделал несколько шагов в моём направлении, повернулся лицом к пропасти (а до того он посмотрел на меня с хороктерным для него спокойствием), посмотрел на свою трубку и сказал: “Мне здесь плохо”. затем он сделал некоторую паузу и добавил: “Ленин тоже здесь”. Я не видела и не чувствовало присутствие там кого либо ещё, кроме нас двоих. Я думаю, что Сталин лаконично заявил о том, что Ленин находится в таких же точно условиях жизни, в каких находится он. После этого всё видимое мною исчезло.

Сразу же после пробуждения я записала увиденное и услышенное во сне. Запись хранится в личном архиве. Хочу поделиться с вами моим отношением к Сталину. Думаю, что именно это определило то, что судьба устроила описанную выше встречу с ним. Сталинские репрессии не задели мою семью и близких мне людей и я в детстве не задумывалась над тем, какое зло творилось в стране; Зло, которое нельзя оправдать никакими идеологическими, либо другими целями!

Каждый раз, как я вспоминаю эту мою встречу с вождём, мною овлодевает одно и то же чувство: удовлетворённость тем  спокойствием и покорностью с которым стоял этот известный всему миру человек и говорил  хороктерные  для него короткие и чёткие фразы. Было очевидно, что он спокоино и с большим терпением переносил свою учесть. Он с покорностью описывал своё незавидное положение.

Не вызывает сомнения тот факт, что он, как и все виновные, полностью искупит свою вину и заслужит право вновь родиться на земле. И если это действительно случится, он больше не повторит ошибки допущенные в предыдущей жизни на земле. В этом случае он больше сможет сделать  для вселенной своими новыми правильными и безупречными действиями.

необходимо помнить всем, что возможность исправить ошибки допущенные при жизни на земле (если это не является чрезмерным злом) даётся всем после вынесения своего наказания в другом мире.

Этот сон я рассказала на семинаре института Ноосферы у Ирины Каландадзе и на собрании (на котором присутствовали мнигие известные грузинскому обществу личности)  во дворе  Cопико Чиаурели после спектакля. Расказанное вызывало у слушателей положительные эмоции, интерес и принятие.

исходя из того, что в обществе существует различные мнения относительно рассматреваемого вопроса, надеюсь что рассказанное здесь принесёт определённую  пользу заинтересованным лицам.

ამონარიდები მორის მეტერლინკის წიგნიდან „სიბრძნე და ბედისწერა“ (წიგნი ფრანგულიდან თარგმა დ. აკრიანმა) ნაწილი 3

უსასრულობის ყოველივე ის, რაც ადამიანს შეიძლება ეკუთვნოდეს, მხოლოდ და მხოლოდ იმისი იქნება, ვინც უსასრულობას თაყვანს სცემს.

კანონიერება საუცხოოდ მოერგებოდა საზოგადოებრივ თაღლითობას, რომ არა ღმერთი.

დევნილსა და უბედურ, მაგრამ ნაზ, მოსიყვარულე და ალერსიან ადამიანს თავის ცრემლებში უფრო მეტი ბედნიერება რჩება, ვიდრე ცივ, ეგოისტურ, ღვარძლიან ადამიანს მის ღიმილში.

ადამიანი, რომელიც ტკივილს გვაყენებს, თავის თავში იმდენივე ბედნიერებას აქრობს, რამდენსაც ვერასოდეს ვერ ჩააქრობს ჩვენში.

გაუცნობიერებელ ბოროტებაში სული ისევე იხუთება, როგორც გაცნობიერებულში.

ჩვენს შინაგან ბედნიერებას წონის მოსამართლე, რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი მოისყიდის.

უსამართლობის ჩამდენს შურს მისი მსხვერპლის უნარი – უფრო და უფრო ცოცხლად შეჰხაროდეს ყველაფერ იმას, რაც ვერ წაართვეს, რასაც ვერ მისწვდნენ, რაც მატერიასთან უშუალო შეხებაში არ მოდის. უსამართლობის ფაქტი ყურთამდე უღებს მსხვერპლს იმ კარს, რომელსაც ჯალათი თავის სულში კეტავს.

ადამიანი, რომელიც იტანჯება, მის მტანჯველზე უფრო სუფთა ჰაერით სუნთქავს. ასჯერ მეტად განათებულია დევნილის გულის სიღრმე მდევნელის გულის სიღრმესთან შედარებით.

ადამიანი, რომელიც ტკივილს გვაყენებს, თავის თავში იმდენ ბედნიერებას აქრობს, რამდენსაც ჩვენში ვერ ჩააქრობს.

არ არსებობს იდეა, რომელზეც სამყარო უფრო ნაკლებად ფიქრობდეს, ვიდრე სამართლიანობაზე ფიქრობს. ის მხოლოდ წონასწორობაზე ზრუნავს.

ადამიანის გარეთ არავითარი სამართლიანობა არ არსებობს, თვით ადამიანში კი სამყარო არასოდეს ირცხვენს თავს უსამართლობის ჩადენით.

საგულისხმოა არა რწმენა ან ურწმუნოება, არამედ მიზეზთა კეთილსინდისიერება, მასშტაბი, უანგარობა და სიღრმე, რის გამოც ჩვენ  გვწამს ან არ გვწამს.

ამ მიზეზებს კი არ ვირჩევთ, არამედ ვიმსახურებთ, როგორც ჯილდოს და საზღაურს.

ბოროტება მხოლოდ შეზღუდული აზრიდან და უღიმღამო გრძნობიდან იბადება.

გულმოწყალება და სიყვარულიც სამართლიანობაა, რომელსაც სხვა არაფერი აქვს დასათვლელი ძვირფასი ქვების გარდა. შევებრძოლოთ შეზღუდულ აზრებსა და უღიმღამო გრძნობებს, რადგან ისინი ბადებენ ბოროტებას.

იმაში ვცოდავთ, რომ გარეგანი სამართლიანობა გვსურს; ის ხომ არ არსებობს. უნდა ვიმყოფინოთ ის სამართლიანობა, რომელიც ჩვენშია.

სიკეთესაც აქვს თავისი დამარცხებები და განხიბვლები, ოღონდ ეს აზრს არ გვიბნელებს, პირიქით, გვინათებს და გვიმშვიდებს. ჩვენ ამ დროს ვზომავთ სულისა და ცხოვრების სიღრმეებს. არასასურველია რომ ადამიანი რამეში ჩაიკეტოს, თვით სიკეთეშიც კი.

აზრის საუფლოში არაფერია ჭეშმარიტებაზე უფრო ზნეობრივი, ბრძენისათვის არც ერთი ჭეშმარიტება არ არის მწარე. სჯობია სცადო იმის გაგება, რაც არის, ვიდრე იმის დაჯერება, რაც შენ გსურს რომ იყოს. სიბრძნე იმაში მდგომარეობს, რომ აღმოაჩინო და მიიღო ყოველივე არსებული. ბრძენს ცხოვრება უფრო მეტად აინტერესებს, ვიდრე სამართლიანობა ან სათნოება. სიბრძნეს არაფერი ეზიზღება.

მოაზროვნე მხოლოდ მაშინ განაგრძობს მართებულ აზროვნებას, როცა არ კარგავს კონტაქტს იმათთან, ვინც არ აზროვნებს.

შეზიზღება ადვილია, უფრო ძნელია გაგება.

კარგი იქნებოდა დროდადრო გაგვხსენებოდა, რომ სულიერ ატმოსფეროში, ისევე როგორც გარეგან ზედაპირულში, ალბათ სუნთქვის გასაგრძელებლად ჟანგბადზე მეტად აზოტი გვჭირდება ხოლმე.

რაოდენ პატარაც არ უნდა ჩანდეს თავიდან, არ არსებობს ადამიანი, რომელიც იმდენადვე არ ამოყვინთავს სიბნელიდან, რამდენადაც დაიკლებს თვით ჩვენი გარემომცველი სიბნელე. რასაც ვხედავთ, მაინც და მაინც ის კი არ უნდა გადიდდეს, რათა შევიყვაროთ – რაც არ გვიყვარს, ცეცხლის აწევით უნდა გავანათოთ, ვინძლო ეს ცეცხლი სიყვარულამდე ამაღლდეს. ყოველდღიურად თითო სხივი გამოვასხივოთ: აი ერთადერთი, რაც უნდა ვისურვოთ, მნიშვნელობა არა აქვს რას დაეცემა ეს სხივი. არ არსებობს საგანი რომელსაც მზერა თუ აზრი დაეცემა და რომელიც იმაზე მეტ საუნჯეს არ შეიცავდეს, ვიდრე ამ მზერას თუ აზრს შეუძლია გაანათოს. არ არსებობს იმდენად პატარა საგანი, რომელიც სულის მიერ მისთვის გაცემულ მთელ სინათლეზე საგრძნობლად დიდი არ იყოს.

ის, რასაც დიადს ვუწოდებთ, მხოლოდ უფრო ნათელი და ყოველივე ნორმალურის უფრო მეტად მიმღები ცნობიერება უნდა იყოს. მარგებელია იმათი ყურება, ვინც მწვერვალებზე იბრძვის. ასევე აუცილებელია არ დავივიწყოთ ისინიც, ვისაც ქვემოთ გადაშლილ ველებზე სძინავს. რამდენი ბრძოლა დაგვჭირდა, რომ მათი შეზღუდული ბედნიერება მარტოხელა მებრძოლთა ბედნიერებისგან გაგვერჩია.

პატარა ცხოვრებას ვუწოდებთ ხოლმე თავისი თავის ვერგამცნობიერებელ არსებობას, რომელიც ერთ ადგილზე ილევა და იშრიტება ოთხი-ხუთი ადამიანის წრეში და რომლის გრძნობები, აზრები, სურვილები, მისწრაფებები მხოლოდ უმნიშვნელო საგნებს უკავშირდება.

ცხოვრება თავისთავად არც დიდია და არც პატარა. ეს ჩვენ ვიყურებით ფართოდ ან ვიწროდ.

თუ თქვენ არასოდეს უყურებთ თქვენივე არსებობას გვერდიდან, მაშინ აუცილებად შეზღუდულად იცხოვრებთ.

ერთი შეხედვით გვგონია, რომ ჩვენს გარშემო ისეთი დაჩლუნგებული, ჩაკეტილი, მონოტონური არსებობაა, რომელიც არაფრით არ ეხმიანება ჩვენს სულს, ჩვენს პერმანენტულ გრძნობას, მარადიულ ინტერესს, ამოუწყავ კაცთმოყვარეობას. მაგრამ დაე ვინმე თვალგახელილმა და მიყურადებულმა შეაბიჯოს ადამიანურ არსებობათა შუაგულში; და მაშინ საბრალო პროვინციულ სახლში შობილი გრძნობაც ისევე შორს განივრცობა, მთელ ადამიანურ ცხოვრებას ისეთივე ღრმა და ძალმოსილ სათავეებამდე აამღელვარებს, როგორც რომელიმე ხელმწიფის ბუნებოვანი ლტოლვა.

დიდებულია მწვერვალზე დანთებული კოცონი, მაგრამ იქ ბევრი ვერავინ ადის და ბრბოს შუაგულში დანთებულ პატარა ცეცხლს ზოგჯერ უფრო მეტი სარგებლობა მოაქვს.

დასაშვებია, რომ ადამიანმა ჩვეულებრივ ცხოვრებაზე, უკეთეს ყოფიერებაზე იოცნებოს, მაგრამ დაუშვებელია ამ ოცნების აგება ყოველდღიურ ცხოვრებაში არარსებული ელემენტებით.

ჩვენ გვგონია, რომ კარგია ცხოვრების ზემოთ ყურება, მაგრამ ხომ არ აჯობებდა, რომ ჩვენი სულისთვის ზუსტად თავის პირდაპირ ცქერა გვესწავლებინა, და – რათა საბოლოოდ იქ განეთავსებინა თავისი სურვილი – ოცნებები, – მხოლოდ იმ მწვერვალების იმედით ყოფილიყო, მკაფიოდ რომ იკვეთებიან ჰორიზონტზე და მკვეთრად გამოირჩევიან მათ ზემოთ მანათობელი ღრუბლებისგან.

ბრძენმა ადამიანურ ვნებათა შუაგულში უნდა იცხოვროს, რადგან ჩენი გულის ცეცხლია ერთადერთი საკვები, რომლითაც სიბრძნე ხანგრძლივ და უსაფრთხო საზრდოებას შეძლებს. ბრძენად ყოფნა ვნების უქონლობას კი არ ნიშნავს, არამედ იმის ცოდნას, თუ როგორ უნდა განიწმინდოს ვნებები.

შესაძლოა ბრძენკაცი ბევრ ისეთ რამესაც შვრებოდეს, რასაც არაბრძენი იქმს.  თუმცა ამ უკანასკნელის ვნებები მუდამ უფრო ინსტინქტში ეფლობა, ხოლო ბრძენისა კი საბოლოოდ მისივე ცხოვრების მივარდნილ კუნჭულს გაანათებს ხოლმე.

უძრაობასა და სიცარიელეში ნაკლებად ხარობს არა სიბრძნე, არამედ ყველაზე უფრო უსარგებლო ჯურის ქედმაღლობა.

„უნდა ვეძებოთ ყვავილი, მდუმარებაში რომ გაიშლება ქარიშხლის შემდეგ, არა მანამდე“ – ამბობს ინდური ანდაზა.

როდესაც გულმართლად ვინაცვლებთ წინ ყოფიერების ბილიკებზე, სულ უფრო და უფრო ნაკლებად ვეძებთ უჩვეულოს.

ბუნების მშვიდ და მონოტონურ სვლაში ყველაზე უჩვეულო რამ თვით ჩვენი უმეცრებისა და პატივმოყვარეობის ბავშვური მოთხოვნებია. ვაჟკაცურად და მთლიანად მიღებულ არსებობაშიც მოეძებნება ექვივალენტი ჰეროიკას და ყოველივე იმას, რაც სუსტთა, შეუგნებელთა და მშფოთვარეთა თვალში დიადსა და უჩვეულოს შეადგენს. საკუთარი თავი სამყაროს რჩეულ და უნიკალურ შვილად კი არ მიგვაჩნია. ცნობიერებას ვიფართოვებთ, ღიმილს და სიმშვიდეს იმ ყველაფრით ვინათებთ, რასაც ქედმაღლობას ვართმევთ.

სიბრძნე არ ოცნებობს იმაზე, რომ ადამიანებს აღემატოს და ისეთი რამ განიცადოს, რასაც ისინი არ განიცდიან. სიბრძნე, რომელიც მეტისმეტად იოლად ამბობს უარს რომელიმე ადამიანურ იმედზე, კოჭლია და ავადმყოფური.

თავი უბედურად არ უნდა ვიგრძნოთ, თუკი გარშემომყოფნი ჩვენს ბედნიერებაში უჩვეულოს ვერაფერს ხედავენ, ჩვენში ბედნიერების უმარტივესი საბაბები უნდა დაგროვდეს, ამიტომ ხელიდან ნუ გაუშვებთ ბედნიერად ყოფნის ნურც ერთ შანსს. წუთმა კი არ უნდა მოგვიტანოს ბედნიერება, ჩვენ თავად უნდა გავაბედნიეროთ. იგი გაიხარებს ან მოიღუშება იმისდა მიხედვით, მომღიმარი დახვდება მასპინძელი თუ კოპებშეკრული. მნიშვნელოვანი ისაა, რომ ადამიანი შეძლებისამებრ დიდხანს იყოს შეძლებისამებრ ბედნიერი. ის ადამიანი, ვინც საკუთარი თავიდან ბედნიერების კარით გააბიჯებს, ათასგზის უფრო თავისუფალია, ვიდრე ის, ვინც სევდის კარიდან გადის.

პარაზიტი სათნობებების სიაა: ბერწი თავგანწირვა, სიმორცხვე, თვითნებური უმანკოება, ბრმა განდგომილება, ბნელი მორჩილება, მონანიების ციებ-ცხელება და სხვანი.

ბრძენი შეძლებისდაგვარად ბედნიერია და იმავდროულად იმდენად ცოტას ითხოვს და ისეთი თავმდაბალია, როგორც არავინ.

კეთილ კაცს ყოველთვის გამოუჩნდება ღიმილის მიზეზი. იგი იმასაც სწავლობს, როგორია სინანული უცრემლოდ.

ჩვენი ჭეშმარიტი ბედისწერა ცხოვრების ჩვენეულ ხედვაშია, იმ წონასწორობაში, რომელიც მყარდება ცის გადაუწყვეტელ კითხვებსა და მიწის ბუნდოვან პასუხებს შორის. ყველაფერი, რაც ბრძენს შეიძლება გადახდეს, ამ კითხვებს უფრო და უფრო ზრდის, პასუხებს კი უფრო და უფრო მშვიდობიანს ხდის.

ერთადერთი, რაც ყოველგვარი თავგადასავლისა და ყველანაირი ადამიანური ვნების ჩავლის შემდეგ გვრჩება, ესაა უსასრულობის უფრო და უფრო გაღრმავებული გრძნობა. იმ იდუმალი სიხარულის გაცნობიერება, რასაც სამყარო განიცდის თავისი არსებობის გამო.

განსაზღვრულ სიმაღლეზე ასულ ბრძენი ყოველგვარ მოვლენას იმით ამთავრებს, რომ ყოფიერების დიდ განცდას თავის წონასაც ამატებს.

ბრძენის დიდი მოვალეობაა, რომ დიდების მოქმედების, ბედნიერების, სიყვარულის ყველა ტაძარზე დააკაკუნოს. თუ დიდი ძალისხმევის და ხანგრძლივი მოლოდინის შემდეგ მაინც არც ერთი კარი არ გაიხსნა, მაშინ იქნებ ისევ თვით ძალისხმევასა და მოლოდინში ჰპოვოს ნაძებნი სინათლე და ემოცია. მოქმედება აზროვნებას ვრცელ გამოცდილეოს ველებს მატებს.

ბედისწერა ავრცობს და აღვიძებს ისეთ გრძნობებს და ენერგიას, რომლებიც უამისოდ ვერასოდეს დაუსხლტებოდნენ ძილს ან ერთობ უშფოთველ ყოფიერებას. იმის ცოდნაც კი, რომ ეს ენერგიები ჩვენში თვლემენ, განა უკვე იმ საუკეთესოს გაღვიძებას არ უდრის, რაც მათ აქვთ?

რამდენად გვიყვარს ჩვენს მიერ ჭეშმარიტებად მიჩნეული ღირებულება თვით ჭეშმარიტებაზე უფრო მნიშვნელოვანია.

როცა ნამდვილად მშვიდ და ჯანსაღ სულს ვხედავთ, შეგვიძლია დარწმუნებით ვთქვათ, რომ თავის სიმშვიდესა და სიჯანსაღეს იგი ადამიანურ სათნოებებს უნდა უმადლოდეს.

იქნებ მშვენიერ ცხოვრებაში ნაკლები ჰეროიკული წუთი უნდა იყოს და მეტი დარბაისლური, თანაბარი და წმინდა საათი? იქნებ პირდაპირი და ბოლომდე სამართლიანი სული ნაზ და ერგულ სულზე უფრო ძვირფასია?

დიდებულია ხან აქ და ხან იქ ჰეროიკული თუ ერთობ დიდსულოვანი აქტის განხორციელება. მაგრამ კიდევ უფრო საქებარია არასოდეს ვაცდუნებინოთ თავი მდაბალ აზრს და ვეწეოდეთ ნაკლებად გოროზ, თუმცა არანაკლებ საიმედო ცხოვრებას. დროდადრო დიდი სიკეთის ქმნა უფრო იოლია, ვიდრე უმცირესი ბოროტების არქმნა. პერიოდული გაღიმება, ვიდრე არასოდეს ტირილი.

აუცილებელი არ არის იმ საგნის სიმაღლეზე დგომა, რომელსაც აღტაცებაში მოვყავართ – აუცილებელი ისაა, რომ არასოდეს ჩაგვეძინოს იმაში, რაც ნამდვილად გასაკიცხია.

ვიცით, რომ არსებობენ მშენებელი სულები, არსებობენ მნგრეველები, თუ იოლი არ არის სულის ინსტინქტის გარდაქმნა, მაშინ უპრიანი იქნება რომ იმათ, ვინც არ აშენებს ქვების ქვებზე დაწყობის სიხარული მაინც გაიგონ. აზრები, კავშირები, სიყვარულები, რწმენები, განხიბვლები, თვით ეჭვები – მშენებლობისთვის ყველაფერი გამოდგება.

რომელ სევდას, რომელ სინანულს, რომელ განხიბვლას ძალუძს შაურყიოს სახელი იმას, ვისაც არ გადაუყრია ის ყველაფერი, რაც იმ სევდაში, სინანულსა თუ განხიბვლაში ბრძნული და მდგრადია?

შინაგანი ბედნიერების ფესვები დიდი ხის ფესვებს ჰგავს.

სხვების ნაკლოვანებათა შენიშვნა არ გულისხმობს, რომ ჩვენ თვითონ ამ ხარვეზებისგან თავისუფალნი ვართ, მაგრამ, აი სათნოების აღმოჩენა კი, ალბათ, მაინც მოითხოვს სათნოების მარცვლის ტარებას საკუთარ თავში.

რა ბედენაა ესა თუ ის ამბავი ჩვენ გადაგვხდება თუ ჩვენს მეზობელს? ღრუბლიდან ჩამოსული წყალი იმისია, ვინც მას დააგროვებს, ხოლო ბედნიერება, სილამაზე, სასარგებლო მოუსვენრობაა თუ სულის მშვიდობა იმისი, ვინც აზროვნების უნარი შეიმუშავა.

არსებობს შინაგანი ცხოვრება – ისეთივე ნემდვილი, რეალურად დაცდილი, ფილიგრანული, როგორც ხილული არსებობაა. სული ყველაფერს ყოფნის და გარკვეულ სიმაღლეზე მუდამ ის იღებს გადაწყვეტილებებს. გარემოებები მხოლოდ იმათთვის არის ნაღვლიანი ან უნაყოფო, ვისაც ჯერ არ გაუღვიძია.

ვინ დაეუფლება საბოლოო ჯამში საწადელს: ბრმა, რომელიც ზღაპრულ სასახლეში ცხოვრობს მაგრამ ვერაფერს ხედავს, თუ ის, ვინც ამ სასახლეში ერთხელ შევიდა ოღონდ გახელილი თვალებით.

სავსებით შესაძლებელია ცხოვრება აზროვნების გარეშე, მაგრამ შეუძლებელია აზროვნება ცხოვრების გარეშე.

მოვლენის ბედნიერი თუ უბედური არსი იმ იდეაშია, რომელსაც ადამიანები მოვლენისაგან იღებენ. ძლიერთათვის – იმ იდეაში, რომელსაც თვითონვე ანიჭებენ, სუსტთათვის იმაში, რასაც ანიჭებენ სხვები.

ცხოვრების გზაზე შესაძლოა ათასი ფათერაკი შეგხვდეთ, მაგრამ ვერ ერთმა ვერ ჰპოვოს თქვენში ის ძალა, რომელიც თითოეულ ხდომილებას ზნეობრივ მოვლენად გადასაქცევად სჭირდება. ალბათ მხოლოდ ამ შემთხვევაში ეთქმის ადამიანს – ამქვეყნად არ მიცხოვრიაო.

ყველა ადამიანის ინტიმური ბედნიერება ზედმიწევნით არის წარმოდგენილი მის ზნეობაში და ქვეყნიერების მისეულ ხედვაში.

დამსხვრეული სიხარული მხოლოდ მაშინ გვაბეჩავებს, როცა მას ხმელი ფიჩხივით ვატარებთ ზურგზე. მას ცეცხლი უნდა შევუნთოთ და ავაგიზგიზოთ. არ არსებობს დაუსრულებელი უბედურება, არ არსებობს მოურჩენელი ნაღველი. იმ ადამიანისათვის, ვინც სევდისა და უბედურების წიაღში ბუნების დიადი და ერთადერთი რეალური ჟესტის მიდევნას სწავლობს.

წლები და ადამიანები გვასწავლიან ჭეშმარიტებას, რომელთა მიღების უფლებაც ჩვენ უკვე მოპოვებული გვაქვს.

ძალითა და ნიჭით აღსავსე, თვით ყველაზე მარჯვე სიცრუე უსარგებლოა ყველაზე სუსტი და უმეცარი ჭეშმარიტების წინაშე.

ხელმოცარულია სიძულვილი, რაგან თავისდაუნებურად ბედნიერებას და სიყვარულს თესავს იმ მომავალში, რომლის განადგურებასაც თვითონვე აპირებდა.

გენიალური ადამიანები უფრო ნათლად გვიჩვენებენ, რა შეიძლება მომხდარიყო და რა ხდება ყველა ადამიანში. გენიალობა საკუთრივ არაჩვეულებრივში არ მდგომარეობს. ნამდვილი უპირატესობა იმ ელემენტებისგან შედგება, რომლებიც ყველას ყოველდღიურად ეძლევა.

განა არ არის ყველა ადამიანის უპირველესი მოვალეობა, რომ თავის ბედს ყველაფერი აგემოს, რაც კი ადამიანურმა ბედისწერამ შეიძლება დასცადოს? ჯობს ისევ ქმნილება იყოს დაუმთავებელი, ვიდრე ცხოვრება არასრული.

ცუდი არ არის ამაო ან უსარგებლო სიამოვნებათა იგნორირება, მაგრამ მიწიერი ბედნიერების ძირითადი შანსების თითქმის ნებაყოფლობითი უარყოფაც არაბრძნულია.

მწუხარე სულს კეთილშობილური სიამოვნებებით საზრდოება არ ეკრძალება, ხოლო საკუთარ ყოფიერების სევდის რამდენადმე გაფართოებული ხედვა – ეს უკვე ფრთების მოსინჯვაა წყვდიადში, ფრთების, რომლებიც დაგვეხმარებიან, რომ ერთ დღესაც ამ სევდის თავსზემოთ ვილივლივოთ.

როცა ადამიანს სურს, თავისი ცხოვრება გვიჩვენოს, იმით იწყებს, თუ როგორ ხედავს, როგორ ესმის, როგორ გრძნობს და ამ დროს ჩვენც სულის კეთილშობილებას ვუყურებთ, შემდეგ მას თავის ყოფიერებაში შევყავართ, ჩამოგვითვლის საკუთარ მოქმედებებს, სევდა-საწუხარს, სიხარულებს, და ამ ყველაფერში იმის ნატამალიც აღარ ჩანს, რაც მის პრინციპებსა და იდეალებში მოჩანდა. მოქმედების დაწყებისთანავე შემოდის ინსტინქტები, ხასიათი თავისას შვება, და სულიც – ადამიანის უზენაესი ნაწილი – თითქოს იმ პრინცესასავით ქრება, რომელსაც ურჩევნია ჭუჭყიან სიღატაკეში იცხოვროს, ვიდრე ხელის კანი გაიუხეშოს ყოველდღიური საქმიანობით.

ზოგი ადამიანისთვის ჭკუაში ჩავარდნა მხოლოდ აზროვნების გაზრდით გამოიხატება. სხვებს თვალები მხოლოდ იმ დროს ენთებათ, როცა საქმე რეალობაში შესვლაზე, ანუ, მოქმედებაზე მიდგება.

გეგონებათ არსებობს ერთის მხრივ ინტელექტუალური ცნობიერება, რომელიც მარადიულად ზის ან წევს უძრავად მდგარ ტახტზე და ნებელობას მხოლოდ ორგული და ზოზინა ელჩების მეშვეობით უკავშირდება, და მეორეს მხრივ, ზნეობრივი ცნობიერება, რომელიც მუდამ ფეხზე დგას და მუდამ მზადაა მისასვლელ-მოსასვლელად. ხომ არ აჯობებდა ზოგჯერ საკუთარი აზრის წინააღმდეგ წავსულიყავით, ვიდრე საერთოდ ვერასოდეს გვემოქმედა ჩვენი აზრების მიხედვით?  აქტიური ცდომილება იშვიათად თუა უსაშველო: საგნები და ადამიანები სწრაფად მობილიზდებიან მის გამოსასწორებლად. მაგრამ რა ვუყოთ პასიურ ცდომილებას, რომელიც რეალობასთან კონტაქტს გაურბის?

ამქვეყნად არაფერი ისე უზომოდ არ ზარალდება, როგორც იდეა, რომელიც ყოველდღიურ ცხოვრებაში შემოდის, ამიტომაც უნდა ვიყოთ ჰეროიკულნი, რათა მისაღებნი ან იწყინარნი მაინც აღმოვჩნდეთ ჩვენს რეალურ მოქმედებებში.

თვით დიდ ფიზიკურ უბედურებათა წიაღშიც კი არაფერია უსაშველო და ბედისწერაზე ჩივილი სხვა არაფერია, თუ არა ჩივილი საკუთარი სულის უსუსურობაზე.

სიყვარული ჩვენი სულის გაუცნობიერებელი მზეა, მაგრამ ამ მზის ყველაზე წმინდა, ყველაზე თბილი, ყველაზე მდგრადი სხივები განსაცვიფრებლად ჰგავს იმ სხივებს, რომლებსაც სამართლიანობით, სიდიადით, მშვენიერებითა და ჭეშმარიტებით აღტკინებული სული თავის თავში ამრავლებს.

ავადმყოფური სათნოება ხშირად ჯანსაღ მანკიერებაზე უფრო დამღუპველია. ამგვარი სათნოება უფრო მეტად შორდება ჭეშმარიტებას. იქ კი, ჭეშმარიტებისგან შორს, არაფრის იმედი არ უნდა გვქონდეს. მზარდი სული ხომ ის სულია, რომელიც ჭეშმარიტებას უახლოვდება, ხოლო ჭეშმარიტების სიახლოვეში ყველაფერი მისი სიდიადის თანაზიარი ხდება.

იმით შეგვიძლია დავითვალოთ ჭეშმარიტებისაკენ გადადგმული ნაბიჯები, რომ უფრო და უფრო გვეზრდება ცნობისწადილი, სიყვარული, პატივისცემა და აღტაცება ყოველივე იმის მიმართ, რაც ცხოვრებაში მოგვყვება.

გვარიანი მედიდურობა დევს საკუთარი თავის უმაყოფილოდ შერაცხვაში და ადამიანთა დიდი ნაწილიც მხოლოდ იმიტომ ადანაშაულებს ცხოვრებასა და სიყვარულს, რომ მათი წარმოდგენით, მათგან უფრო მეტი ეკუთვნით ვიდრე ეძლევათ.

ყოველგვარი იდეალი, რომელიც არ პასუხობს ადამიანის ძალუმ შინაგან სინამდვილეს, სხვა არაფერია, თუ არა უქმი, უნაყოფო, მონური სიცრუე. ორი-სამი მიუწვდომელი იდეალი სრულებით საკმარისია ადამიანის ცხოვრების დასადამბლავებად.

სულის სიმაღლე მისივე მისწრაფებების და ოცნებების სიმაღლით არ იზომება.

სუსტების მთელი ენერგია და აქტივობა მათივე სურვილ-ოცნებებში ორთქლდება.

სავსებით ბუნებრივია, როცა კეთილშობილი გული დიდ სიყვარულ ელის, გაცილებით უფრო ბუნებრივია, როცა მას უყვარს თვით ამ მოლოდინში და ფიქრობს, რომ ელის.

ხშირად უსამართლონი ვართ განხიბვლების მიმართ, არადა სწორედ განხიბვლაა ჭეშმარიტების პირველი გაღიმება. რაც უფრო მეტი ილუზია გვემსხვრევა, მით უფრო კეთილშობილად და სარწმუნოს წარმოჩინდება დიდი სინამდვილე.

შეუძლებელია იცნო და შეინარჩუნო შენს გვერდით წესიერი, ღრმა, მოსიყვარულე, ერთგული, ამოუწურავი სული – დიდბუნებოვანი, სპონტანური, თვითმყოფადი, მხნე, კეთილმოსურნე და სულგრძელი – თუ არანაკლებ კარგად არ უწყით, რას წარმოადგენს, თავისთავად, ყველა აქ ჩამოთვლილიუ თვისება.

თუ იდეალური სულის პოვნა გსურთ, იმით დაიწყეთ, რომ ნელ-ნელა თქვენ თვითონ დაემსგავსოთ ნაძებნ იდეალს.

ნუ გეგონებათ, რომ რაკიღა სიყვარულის ბედნიერება არ გერგოთ, ამიტომ ადამიანური არსებობის დიდ ბედნიერებას ვერასოდეს შეიცნობთ.

ყველა ადამიანი გმირი ვერ იქნება; ვერ იქნება ჩინებული, ტრიუმფალური, გენიალური ან ბედნიერი გარეგან საგნებში, მაგრამ ყველას შეუძლია იყოს სამართლიანი, ლოიალური, რბილი, მეგობრული, დიდსულოვანი; ყველაზე ნაკლებად ნიჭიერიც შეიძლება მიეჩვიოს იმას, რომ ირგვლივ არა ავის მოსურნე, არა შურიანი, არა ღვარძლიანი ან უსაზღვროდ დამწუხრებული მზერით იყუროს; ყველაზე უპოვარ ადამიანსაც კი ძალუძს რაღაცნაირი ჩუმი მონაწილეობა მიიღოს გარშემომყოფთა სიხარულში. ყველაზე გაუწაფავმაც შეიძლება იცოდეს, სადამდე შეიძლება აღფრთოვანდეს ადამიანური სიტყვით ან მოქმედებით. თვით ყველაზე სასწაულებრივ სიყვარულსაც კი საფუძვლად უდევს სრულიად მარტივი ნეტარება, სავსებით გასაგები სინაზე და თაყვანისცემა, სრულებით მისაწვდომი ნდომა, იმედიანობა და სიწრფელე. ღრმად ადამიანური აღტაცება და სილაღე, ანუ ის ყველაფერი, რაც ბედუკუღმართ კეთილ ნებასაც შეიძლებოდა ჰქონოდა თავის დანაღვლიანებულ ცხოვრებაში, თუ ოდნავ ნაკლები ნაღველი და ოცნავ მეტი მოთმინება, მეტი ინიციატივა, მეტი ენერგია აღმოაჩნდებოდა.

ამონარიდები მორის მეტერლინკის წიგნიდან „სიბრძნე და ბედისწერა“ (წიგნი ფრანგულიდან თარგმა დ. აკრიანმა) ნაწილი 2

არსებობს იმდენივე ტიპის შინაგანი ცხოვრება, რამდენიც გარეგანია. ამ მშვიდ საუფლოებში შედიან არა ყოველთვის აზროვნების კარიდან. ყველაზე უტყუარი, ლამაზი და მტკიცე ის შინაგანი ცხოვრებაა, რომელსაც ჩვენი ცნობიერება ნელ-ნელა აშენებს საკუთარ თავში ჩვენივე სულის ნათელი ელემენტებით. მთელი შინაგანი ცხოვრება ჯერ იქ იწყება, სადაც სული კეთილდება და მხოლოდ შემდეგ იქ, სადაც განვითარებას იწყებს აზროვნება.

ბრძენია ის, ვის არსებაშიც სიხარული და სევდა მხოლოდ ცნობიერებას კი არ განავრცობს, არამედ იმას აჩვენებს, რომ არსებობს ცნობიერებაზე აღმატებული რამ. აი სად ვაღწევთ შინაგანი ცხოვრების მწვერვალებს, საიდანაც ამ შინაგანობის გაცისკროვნებულ ცეცხლს ვეუფლებით. ის მცირერიცხოვან ადამიანთა ხვედრია.

მრავლისთვის ნაწილობრივი ხსნაა თუ მოვახერხებთ, რომ ბოროტება გადავაყვაროთ ოდნავ მაინც, ამით გარკვეულ თავშესაფრის აგებაში დავეხმარებით, რომელზეც ბედისწერა ხელებს დაიმტვრევს.

სიყვარული თავისი თავის ჯერ კიდევ სიბნელეში მძებნელის ცნობიერებაა. ჭეშმარიტი ცნობიერება კი – თავისი თავის სინათლეში მპოვნელის სიყვარული.

სულის სიხარული სხვა სიხარულს არ ჰგავს. მზარდი გონება განიცდის ბედნიერებას, რომელიც არასოდეს სცოდნია ბედნიერ სხეულს. მაგრამ უკეთესობისკენ მსვლელ სულს აქვს სიხარულები, რომელსაც ვერასოდეს გაიგებს მზარდი გონება. ზოგჯერ სული და გონება ცალ-ცალკე მუშაობენ და ორ მშენებარე გალავანს არაფერი აკავშირებს. უკეთესია ადამიანმა თავისი ბედი იმ სავანეს მიანდოს, რომელშიც სული უკეთესდება.

ადამიანი რაც უფრო ბრძენია, მით ნაკლებად გრძნობს თავს მარტოდ. იგი ტანჯვას განიცდის თავის სულსა და გონებაში. ჩვენ უნდა ავიცდინოთ არა ტანჯვა, არამედ ამ ტანჯვით მოგვრილი დათრგუნულობა და ბორკილები. რომელი გარეშე ძალა გაგვიუფასურებს გრძნობას და იდეას, თუ მათ ჩვენ თვითონვე არ ჩამოვაგდებთ ტახტიდან? ყველა ნამდვილი უსიამოვნება შინაგანია და ჩვენგანვე მოდის, ჩვენშივე ვქმნით მათ ჩვენივე არსით. თითოეულ იდეას, თითოეულ გრძნობას აქვს თავისი ჯადოსნური ჯოხი, რომელიც ზღურბლზე შემომდგარ ტანჯვას სახესა და სამოსელს უცვლის.

არსებობს მწუხარების დახვედრის იმდენივე ფორმა, რამდენი დიდსულოვანი იდეა და გრძნობაც არსებობს.

მარკუს ავრელიუსის სიტყვები მისი უდიდესი მწუხარების ჟამს: „თუკი უფლება მაქვს, მიყვარდეს ისინი, ვინც აქამდე ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარდა, ეს ალბათ იმიტომ, რომ ამჯერად იმათი სიყვარული ვისწავლო, ვინც ჯერ არ მყვარებია.“

თითოეული ჩვენგანის სასიცოცხლო ორიენტირები მოდის იმ სენტიმენტალური საზღვრებიდან, რომლებსაც ყველა ადამიანი თვითონვე უდგენს საკუთარ მანკიერებებსა და დანაშაულებს. რომელი ადამიანი იარსებებს ისე, რომ არ იხელმძღვანელოს რამდენიმე ჭეშმარიტებით, რომლებიც არ ექვემდებარებიან გონებას? რაც უფრო დიდია ჭეშმარიტებათა რიცხვი მით ნაკლებად საბრალოა ადამიანი. ის, ვისაც კაცი მოუკლავს ამბობს: „მართალია მე ვკლავ, მაგრამ არ ვქურდობ.“ ვინც ქურდობს სამაგიეროდ არ ღალატობს და ა.შ. თითოეული მათგანის თავშესაფარი უკანასკნელი გადარჩენილი ზნეობრივი ღირებულებაა.

ადამიანთაგან ყველაზე დაცემულსაც კი აქვს საკრალური ადგილი, გასახიზნი საკუთარ თავში, სადაც ცხოვრების გასაგრძელებელ ძალას პოულობს.

ძლიერ ურთიერთდაშორებული არსებებიც კი მისტიკურ წყალს ერთსა და იმავე წყაროდან ეწაფებიან და ეს წყარო მათსავე აზროვნებაში არ ჩქეფს.

მთელი ჩვენი სულიერი ცხოვრების სამკვიდრო ჩვენივე გონება არ არის. ის, ვინც მხოლოდ გონების მიხედულობით იცხოვრებს, ადამიანთაგან ყველაზე საბრალო იქნება. გონებას ვერავინ შეაფარებს თავს. ჩვენ ხომ კიდევ სხვანიც ვართ და არა მხოლოდ „კეთილგონიერი არსებები.“

ერთადერთი რამ არსებობს, რაც არასდროს გვექცევა ტანჯვად: ჩვენ მიერ ჩადენილი სიკეთე.

ყოველივე გარემომცველი ან ანგელოზად იქცევა, ან დემონად ჩვენი გულის მდგომარეობის მიხედვით. ბედისწერას მხოლოდ ის იარაღი აქვს, რომელსაც ჩვენ თვითონვე ვაწვდით. ბედისწერა მას შემდეგ იცვლება, როცა ადამიანი საკუთარი თავის განსჯას იწყებს. ზოგისთვის ბედისწერა და შემთხვევა იდენტური ტერმინებია.

ყველაფერს, რასაც ჩვენ შიგნით ჩვენივე სულის ძალმოსილება არ განაგებს, მასზე მტრული ძალები ბატონობს.

ამბობენ, რომ ზოგჯერ სხეული საკუთარი ძალა-უნარის ზღვარს აღწევს, მაგრამ სულს მაინც შეუძლია დამატებითი ძალის გამოძებნა .

ბრძენ ადამიანს უყვარს სიყვარულის კეთილშობილი ჭმუნვის სივრცის გაზრდა; ის ხომ მშვენიერია!

გულმართალი კაცი დაკეტილი ქალაქია, რომელსაც ერთადერთი, და ისიც სინათლის კარი აქვს. ბედისწერა მას მხოლოდ იმ შემთვევაში გააღებს, თუკი ზედ სიყვარული დააკაკუნებს. გულმართალი ადამიანი საკუთარი სინათლის თავშესაფარშია და მისი დამარცხება მხოლოდ უფრო ძლიერ სინათლეს თუ ძალუძს.

ბრძენთაგან განსხვავებით, გულმართალი ადამიანი ნაკლებად ბრძენია და ცნობიერებაც ნაკლებად განვითარებული აქვს.

სამართლიანი ან კეთილი საქციელი მის ჩამდენს უყალიბებს ერთგვარ დაუნაწევრებელ ღრმა აზროვნებიდან მომდინარე თვითშეგნებას, ბედნიერების სპეფიციკურ ცნობიერებას.

უმაღლესი კატეგორიის აზრები ამაღლებს თვითშეგნებას, მაგრამ კეთილისმქმნელი ქმედება უფრო მყარი და პერმანენტულია. გულმოწყალების აქტი მოქმედებაში მყოფი ბედნიერებაა.

ბედნიერება არის მცენარე, რომლის ფესვები გაცილებით მეტად არის გადგმული სულიერ ცხოვრებაში, ვიდრე ინტელექტუალურში.

ცნობიერება თავის საუკეთესო საუნჯეს მეტწილად აზროვნებაში არ მალავს.

ჭეშმარიტება ჩვენთვის მხოლოდ იმ მომენტიდან ცოცხლდება, როცა ჩვენს სულში რაღაცას გადაასხვაფერებს, განწმენდს და შეარბილებს.

თვითშეგნების ჭეშმარიტი არსი შინაგანი სრულქმნაა.

ხშირად მშვენიერი აზრიც  თავისთავად კარგი საქმეა, მაგრამ მშვენიერი აზრი, რომელიც კეთილშობილი ქმედებიდან არ მოდის ან თვითონვე არ შობს მას, ბევრს ვერაფერს გვმატებს. კეთილი საქციელი კი კეთილისმქმნელი წვიმასავით მუდამ გამოგვიცოცხლებს ხოლმე ბედნიერ გრძნობას.

თუ ჭეშმარიტება გასწავლით, რომ ადამიანი ბოროტია, ბუნება – უსამართლო, სამართლიანობა – უსარგებლო, სიყვარული – უძლური და იმავდროულად არ ჩაგაგონებთ უფრო დიდ ჭეშმარიტებას, რომელიც უფრო კაშკაშა და დღეგრძელ სინათლეებს აანთებთ, მაშინ ჩათვალეთ, რომ თქვენ ის არაფერს გასწავლით.

ჭეშმარიტებას საზღვრები არა აქვს და ამიტომ სიბრძნესაც არასოდეს არა აქვს ქედმაღლობის უფლება.

ნურასოდეს გავიზიარებთ ისეთ სიბრძნეს და ისეთ ბედნიერებას, რაღაცის ზიზღს რომ ეფუძნება.

როდესაც სულში ზიზღი ან განდგომილება შემოდის, ამ სულის ყველა ძალა და სათნოება თავის საქმიანობას წყვეტს, რათა ქედმაღლობის ხელით მოყვანილ საგანგებო სტუმარს გარშემოერტყას. თუ რამეს უნდა განვუდგეთ, უწინარეს ყოვლისა ქედმაღლობის ბედნიერებას, ყველაზე მაცდურსა და ყველაზე ცარიელს.

ბრძენი იმისთვის არ შექმნილსა, რომ უბედური იყოს. უფრო დიდებული და ადამიანურია, რომ ბრძენად დარჩე თვით ბედნიერებაში.

სიბრძნის უზენაესი მიზანიც ისაა, რომ ცხოვრებაში ბედნიერების მყარი წერტილი იპოვოს.

მხიარულად ყოფნა ისევე არ ნიშნავს ბედნიერებას, როგორც ბედნიერება არ ნიშნავს მუდმივ მხიარულებს.

უბედური ადამიანის სიბრძნის სამიზნე ბედნიერებაა, ბედნიერის კი ისევ და ისევ – სიბრძნე.

თქვენ თავს მანამდე ვერ უწოდებთ ბედნიერს, სანამ ბედნიერება იმ სიმაღლეზე არ აგიყვანთ, საიდანაც მზერა უსასრულობაში იკარგება, თუმცა არ იკარგება თვით სიცოცხლის სურვილი.

კაცობრიობის სევდის გამოხატვა ყოველთვის პირად სასოწარკვეთილებას არ გულისხმობს.

სულმოკლე, დავრდომილი, ფარღალალა აზრების ოთახში გამოკეტვა სულს გვიდუნებს, და ეს მაშინ, როცა ჩვენი საბინადროს ირგვლივ გაბრდღვიალებული ცა და ოკეანე გადაშლილა.

ზოგჯერ მწვერვალზე ასულ მოაზროვნეს სევდა შეიპყრობს, ბრძენს კი იქ ბუნებრივად და ადამიანურად ეღიმება.

მოაზროვნე ხსნის „ხილულიდან უხილავისკენ მიმავალ გზას.“ ბრძენი კი გზას, რომელიც აკავშირებს იმას, რაც დღეს გვიყვარს იმასთან, რაც ხვალ უნდა შეგვიყვარდეს.

ნუთუ აზროვნების ბოლო საფეხური ისაა, რომ იაზროვნო, ნუგეშით კი ვერავინ ანუგეშო?

ბედნიერი იმისათვის უნდა იყო, რომ სხვებიც გააბედნიერო. სხვები კი იმისთვის უნდა გააბედნიერო, რომ შენი ბედნიერებაც გაგრძელდეს.

ჯერ იმისთვის უნდა გავიღიმოთ, რომ ღიმილი ჩვენმა ძმებმაც ისწავლონ, მათი მომღიმარი სახეების დანახვაზე კი უფრო რეალურადაც გავიღიმებთ.

ადამიანი დღისით მუშაობისთვის გაჩნდა და არა წყვდიადში სამოქმედოდ.

უმცირესი მანუგეშებელი აზრიც კი ატარებს ისეთ ძალას, როგორიც არასოდეს არ აქვს უდიდეს ჩივილს ან უმშვენიერეს მელანქოლიურ იდეას.

დიდებული და უანგარო აზრი მშვენიერი რამაა, მაგრამ რეალობა მოქმედებით იწყება.

ერთი კონკრეტული ჟესტი ათას განზრახვაზე მეტი ღირს.

ხელისგულზე მთელი სიცოცხლის განმავლობაში რჩება ერთი ადამიანის მოკვდინების ან მეორის გადარჩენის კვალი. მოქმედება მუდამ თითო საფეხურით მაღლა წევს ადამიანს ან დაბლა ჩამოსწევს ადამიანთა იერარქიულ კიბეზე.

არიან ადამიანები, რომლებიც ემორჩილებიან თავიანთი გულის თითოეულ ჩურჩულსა და ბრძანებას. არიან ისეთებიც, რომლებიც ელოდებიან, შეკითხვებს სვამენ, მსჯელობენ, წონიან და მხოლოდ შემდეგ იღებენ გადაწყვეტილებას. განა გააზრებული კეთილი ნებიდან მომდინარე ჟესტებს უფრო სერიოზული და მტკიცე მშვენიერების ბეჭედი არ აზის?

ის, ვინც თანამოძმისთვის სულ მცირე რამეს იმეტებს და იცის, რას და რატომ იმეტებს, ზნეობრივ იერარქიაში უფრო მაღალ საფეხურზე დგას, ვიდრე ის, ვინც უკანმოუხედავად თმობს სიცოცხლეს.

განდგომილებასთან, რეზინაციასთან და თვითშეწირვასთან დაკავშირებული ზოგიერთი იდეა დიდ მანკიერებებზე და თვით ბოროტმოქმედებებზე უფრო მეტად შრეტს კაცობრიობის უმშვენიერეს სულიერ ძალებს.

ყველგან და ყოველთვის, სადაც და როდესაც ბრძოლა შეიძლება, რეზინაცია სხვა არაფერია, თუ არა შენიღბული უვიცობა, უძლურება და სიზარმაცე.

კარგია, როცა იცი როგორ გაიღო მსხვერპლი მარტივად და ამით ადამიანებს ნამდვილი ბედნიერება მიანიჭო, მაგრამ არც ბრძნულია და არც სასარგებლო, რომ ცხოვრება თვითშეწირვის ძიებას მიუძღვნა და ამ ძიებაში დაინახო სულის ხორცზე გამარჯვების საუკეთესო გზა. როგორც წესი, სულის ხორცზე გამარჯვებას უსასრულოდ დიდი მნიშვნელობა ენიჭება. ხოლო ეს ვითომცდა გამარჯვებები სხვა არაფერია თუ არა სრული ცხოვრებისეული კრახი. გაცილებით იოლია თვითშეწირვა, ანუ საკუთარი შინაგანობის დატოვება სხვის სასარგებლოდ, ვიდრე ინდივიდუალური სულიერი ბედისწერის აღსრულება და ბოლომდე მიყვანა იმ საქმისა, რომლისთვისაც ბუნებამ შეგვქმნა.

ნუ ვიფიქრებთ, რომ გაცემის დროს მიღება აღარ გვევალება. რაღაც უნდა ვაკეთოთ და ასე ველოდოთ თვითშეწირვის ჟამს. ეს ჟამი როდესაც დაჰკრავს, ოღონდ დროს ნუ დავკარგავთ მისი გამუდმებული ძებნით ცხოვრების ციფერბლატზე.

ძლიერებმა იციან უარის თქმა საკუთარ ცხოვრებაზე იმ მომენტში, როცა ბედისწერა მათ პირად ბედნიერებაზე და პირად ცხოვრებაზე უარის თქმას უბრძანებს.

ადამიანები ერთმანეთს თავისი სიხარულებით ეხმარებიან და არა ტანჯვა-წამებით. ზოგი ისე იღებს ტკივილს და მწუხარებას, როგორც თავიანთ გარდაუვალ ხვედრს და არ ესმით, რომ მათი მარცხი ნაკლებად სავალალო არ არის. გვეუბნებიან „გიყვარდეს მოყვასი შენი, ვითარცა თავი თვისი“. მაშ ისწავლეთ, როგორ გიყვარდეთ საკუთარი თავი ფართოდ, ჯანსაღად, ბრძნულად. ძლიერი და გამჭრიახი სულის ეგოიზმი უფრო ქმედითად მოწყალეა, ვიდრე ბრმა და უღონო სულის ერთგულება. ვიდრე სხვებისთვის დაიწყებდეთ არსებობას, ჯერ თქვენთვის უნდა არსებობდეთ, ვიდრე თავს გასცემდეთ, ჯერ მოიპოვეთ ეს თავი.

ჩვენი სულის ძირითადი მოვალეობაა იყოს შეძლებისამებრ სრულქმნილი, ბედნიერი, დამოუკიდებელი და დიადი. ერთადერთი რამ, რაც შეგვიძლია გავუნაწილოთ ბედნიერ და უბედურ სულებს, ჩვენს პარალელურად რომ მოაბიჯებენ იმავე გზებზე, ეს არის ჩვენივე სულის ძალა, რწმენა, მშვიდი თვითმყოფადობა. ამიტომ საჭიროა მისი გაზრდა და გაფრთხილება. იგი თვთაებრივი მისიისთვის, უზენაესი თვითშეწირვისთვის უნდა მზადდებოდეს. რიგი გაცემა შეუძლია იმას, ვისაც ერთი ნაბიჯიც არ გადაუდგამს საკუთარ ცნობიერებაში.

სული თვითშეწირვით არ დიადდება. ზრდასთან ერთად მას მზერიდან ეკარგება ეს იმპულსი. თვით-შეწირვის იმპულსი შინაგანი მოუსვენრობის კარგი ნიშანია, მაგრამ საჭირო არ არის მოუსვენრობის შენარჩუნება თვით მისივე სახელით.

გამოღვიძებული სულებისთვის ყველაფერი მსხვერპლშეწირვაა. მათთვის თავდადება, შებრალება და თვითგანდგომა აუცილებელი ფესვები კი აღარ არის – უხილავი ყვავილებია. ნუ გასცემთ თქვენი ლამპრის მკვებავ ზეთს, გაეცით მხოლოდ ზემოთ მოქცეული ალი.

ალტრუიზმი იყო და რჩება კეთილშობილი სულების შინაგანი სიმძიმის ცენტრად. სუსტი სულები სხვებში იკარგებიან, ძლიერები კი სხვებში თავიანთ თავს პოულობენ.

სჯობს საკუთარი თავი გიყვარდეს მოყვასში, ვიდრე საკუთარი თავივით გიყვარდეს იგი.

არის სიკეთე, რომელიც გვფიტავს, არის – რომელიც გვკვებავს. სულთა ურთიერთობაში მუდამ ისინი არ არიან დიდსულოვნები, რომლებიც ფიქრობენ რომ გასცემენ. ძლიერი სული განუწყვეტლივ იღებს (თვით უღარიბესი სულებიდანაც), სუსტი სული კი ყოველთვის გასცემს (თვით უმდიდრესი სულებისთვისაც).

ზოგჯერ გავცემთ აღებისას და ვართმევთ გაცემისას. ხშირად ხდება, რომ ყოვლად უფერული სული ზრდას იმ დღიდან იწყებს, როდესაც მის გამომფიტავ სულს ხვდება.

ჩვენი უპირველესი მოვალეობა არ არის ყველა მოტირალთან ერთად ტირილი, ყველა ტანჯულთან ერთად ტანჯვა, ან გულის შეთავაზება გვერდით ჩამვლელებისათვის, რომელიც ამ გულს ან ჩაწიხლავს, ან მოეფერება.

ჩვენ სიცოცხლე მოგვეცა, არც კი ვიცით რა მიზნით, მაგრამ აშკარაა, რომ არა მის შესასუსტებლად ან დასაკარგად. ჩვენი სიცოცხლე ესაა აზრის, გრძნობების სიცოცხლე, ამიტომ ყველაფერი, რაც აზრთა და გრძნობათა მგზნებარებას ამცირებს, ამორალური ჩანს.

გავზარდოთ ჩვენი რწმენა ადამიანის სიდიადეში, ძალმოსილებასა და ბედისწერაში.

მთავარი ისაა, რომ აღტაცების მიზეზი გვქონდეს და ხოტბა შევასხათ უსასრულოს ჩვენეულ ცნობიერებას. ჩვენს მიერ აღმოჩენილი ერთი ვარსკვლავი არაერთ სხივს უმატებს ადამიანის აზრებს, მისწრაფებებს, გაბედულებას.

რაც ჩვენში დიადი და სათაყვანოა, იმას სხვებშიც ვპოულობთ. ჭეშმარიტი ზნეობა გაცნობიერებული და უსასრულო სიყვარულიდან უნდა იშვას.

გაკეთილშობილება დიდად სამადლო საქმეა, მაგრამ მე თქვენ ვერ გაგაკეთილშობილებთ, თუ მანამდე თვითონ არ გამივლია ეს გზა. ვერც თქვენით ვერ აღვფრთოვანდები, თუ ჯერ ჩემში არ ვიპოვე აღფრთოვანების საგანი.

დაუღალავად გავაუმჯობესოთ ადამიანისაკენ მიმართული ჩვენი სიყვარულის ხარისხი! მწვერვალებზე აღებული ამ სიყვარულის ერთი ფიალა ბანალური ქველმოქმედების ცისტერნებიდან ამოღებულ ას ფიალას უდროს.

ისე უნდა ვიქცეოდეთ, თითქოს ჩვენი გულის უზენაესი სურვილის მოწადინე ღმერთი თვალმოუშორებლად გვჭვრეტს.

მხედველობაში მისაღებია ბრმა მოვლენებისა და ძალების – წყლის, ცეცხლის, ჰაერის, მიზიდულობისა და ზოგიერთი სხვა კანონების არსებობა და მოქმედება.

საჭიროა მოვუტევოთ ერთმანეთს.

ჩვენ არ ვიცით ყველაფერი, რაც მან (ღმერთმა) იცის, და იგი ჩვენთვის შეუცნობელ კანონებს ემორჩილება.

ჩვენ უკუვაგდებთ პოზიტიური რელიგიების მიერ შემოთავაზებულ დასჯა-დასაჩუქრების შეზღუდულ და მდაბიო მორალს.

შემთხვევითობა სამართლიანობის ელემენტარული გრძნობით რომ იყოს დაჯილდოებული, მაშინ მაღალი და უანგარო ზნეობა ვერ განხორციელდებოდა. ამა თუ იმ მოვალეობის შესრულებას რაიმე ჯილდოს იმედით ყოვლად ბრძენი ღმერთის თვალში იგივეა, რაც ბოროტების კეთება გამორჩენის მიზნით.

სასჯელისა და ჯილდოს პრინციპის უკუგდებასთან ერთად იშვება სიკეთისთვის ქმნის აუცილებლობა.

სიბრძნის ერთ-ერთი მოვალობა ის არის, რომ საკმარისად ზუსტი და მოკრძალებული წარმოდგენა შეიქმნას იმ ადგილის შესახებ, რომელიც ადამიანს უჭირავს სამყაროში.

სათნოების აქტი ყოველთვის ბედნიერების აქტია. იგი იმიტომ არის კეთილშობილი და ანკარა, რომ არანაირ ანაზღაურებას არ ელის: არსებობს ღვთიური სიხარული სიკეთის ქმნისა ყოველგვარი მოლოდინის გარეშე.

ვისაც ყველაზე ნაკლები სათქმელი აქვს კითხვაზე, თუ რატომ არის იგი გულმართალი და კეთილი, ყველაზე გულმართალი ის არის.

რაც უფრო მეტად იზრდება აზროვნება, მით უკეთ ხედავს, რომ სხვა იდეალი არ მოეპოვება უფრო და უფრო ფარული და უანგარო გმირობის გარდა.

უფრო მოკრძალებული და ადამიანური სიმართლე, საბოლოოდ, უფრო დამთმენ და დარბაისლურ ძალას იძლევა.

თუ სულს აღარ ექნება სიხარული სიკეთის კეთებისა თვით სიკეთისათვის, მაშინ სხვა, უფრო წმინდა სიხარულს იპოვის.

მხოლოდ ისინი ჩივიან დღემუდამ, ვინც თვითონ არ ცხოვრობს სამართლიანად.

ინდური სიბრძნე ღაღადებს: „იმუშავე, როგორც მუშაობენ პატივმოყვარენი, პატივი ეცი ცხოვრებას, როგორც პატივს სცემენ ისინი, ვინც სიცოცხლის ბედნიერებისთვის ცხოვრობს.“

არ დაკარგო მხედველობიდან დიადი სფერო, თუმცა კი იმოძრავო პატარაში ისეთი ნდობით, სერიოზულობით, თვითრწმენითა და სიამოვნებით, თითქოს ეს პატარა იმ დიდსაც მოიცავს.

დგება მომენტი, როცა სულიერი მშვენიერება ინტელექტუალურზე უფრო აუცილებელი ხდება, როცა გონების ყველა მონაპოვარი სულის სიდიადეში უნდა ჩაიღვაროს.

თუ გარეგანი ძალები ყოველთვის არ ჩერდებიან კეთილი კაცის ზღურბლთან და შიგნითაც იჭრებიან, მაშინ შინაგან ძალთა უმრავლესობა მაინც მას ექვემდებარება.

ადამიანთა თითქმის ყველა ბედნიერება და უბედურება შინაგანი ძალებიდან მოდის.

დედამიწის მკვიდრთა უმრავლესობა წვრილმანი ბუნებისაა და შემთხვევისდა მიხედვით, ან მტანჯველ ნაკადში უნდა მოხვდეს ან მშვიდობიანში.

გულმართალი კაცის გარშემო იქმნება დიდი, მშვიდობიანი წრე, რომლის სიღრმეში ბოროტების წვერდაჩლუნგებული ისრები ვეთარ აღწევს. სულს მხოლოდ იმ შეურაცხმყოფელი იარაღით თუ დაჭრიან, რომელიც მას ჯერ თვითონვე არ მოუსროლია სიყვარულის კოცონში.

ტრაგედიებში ჩვენ მხოლოდ კვანძის გახსნას ვხედავთ და არ ვიცით, რომელ წყვდიადში ან სინათლეში გამოისკვნა ეს კვანძი.

ჩვენი ბედნიერება ჩვენს შინაგან თავისუფლებაზე ჰკიდია. ეს უკანასკნელი იზრდება, როცა სიკეთეს ვიქმთ და მცირდება, როცა – ბოროტებას.

არა მეტაფორულად, არამედ სრულიად რეალურად თავისუფლდება ადამიანი ყოველ ჯერზე, როდესაც შემწყნარებლობის საკითხში ახალ ჭეშმარიტებას პოულობს, როცა მიუტევებს, ან თუნდაც უბრალოდ აზროვნებს.

რაოდენ არასრულყოფილიც არ უნდა იყოს ჩვენი იდეა სიკეთის შესახებ, როგორც კი ერთი წამით განვეშორებით, მაშინვე არაკეთილმოსურნე გარეგანი ძალების სამიზნე ვხდებით.

ამქვეყნად ბოტორება თავის სასჯელს უფრო მტკიცედ ამკვიდრებს, ვიდრე სათნოება მისეულ ჯილდოს. ყოველთვის იარსებებს უსამართლობის მსხვერპლი, რომელიც იმას გვასწავლოს, რომ პოზიტიური, ადამიანური და კეთილშობილი სიბრძნე ცოდაოდენი მისტიკური სიბრძნითაც უნდა შევავსოთ.

გულგატეხილობებმა მორალურად არ უნდა დაგვჯაბნოს. ჭეშმარიტება გარდაქმნის იმათ მხნეობას, ვინც იცის ამ ჭეშმარიტების მიღება.

დამთრგუნველი ჭეშმარიტება ყოველთვის მეტად ფასობს, ვიდრე გამამხნევებელი სიცრუეთაგან საუკეთესო.

რაც უფრო ფართოვდება ადამიანის აზრი და გული, მით ნაკლებს ლაპარაკობს უსამართლობაზე.

(გაგრძელება იქნება)

 

სტალინის ცხოვრება გარდაცვალების შემდეგ

იმას, რაც ამ მცირე ზომის ნარკვევში იქნება აღწერილი, ზოგი მკითხველი ალბათ აღიქვამს როგორც მისტიკას, ზღაპარს… სინამდვილეში კი ეს ყველაფერი ჭეშმარიტებაა. ეს არ არის არც პირველი და იმედია არც უკანასკნელი, როდესაც ფარდა იწევა რეალურ სინამდვილესა (თვალით ხილული სამყარო) და ნამდვილ რეალობას (უხილავ სამყაროებს) შორის და ადამიანი დამსწრე ხდება ყოფიერების მცირე მაგრამ მნიშვნელოვანი დეტალების, დედამიწაზე ადამიანის სიკვდილის შემდეგ ცხოვრების მცირე ეპიზოდის.

დიდი ხნის წინ, ერთ თითქოს და ჩვეულებრივ ღამეს, როდესაც სხეული ძილის მდგომარეობაში იმყოფებოდა, სული აღმოჩნდა იმ სამყაროში, სადაც სტალინი ახლა იმყოფება.

სწრაფად ვეშვებოდი მაღალ მთებს შორის. ქვემოთ გამოჩნდა მცირე ზომის სწორი მიწის ნაკვეთი. დავეშვი ამ ნაკვეთზე, წინ მაღალი მთა იყო აღმართული. გვერდით მოჩანდა ღრმა უფსკრული, რომლის მეორე მხარეს ასევე მთები შემორტყმოდა. ყველაფერი იყო მოყვითალო-ნაცრისფერი. ჩემს წინ აღმართული მთის ძირში ვნახე (ოდნავ ჩემგან მოშორებით) მცირე ზომის ბარაკი. იგი აშენებული იყო ფიცრებისგან. მისი სიგანე იქნებოდა დაალოებით 1-1.5 მეტრი, სიგრძე კი 3-4 მეტრი. ბოლოში მთავრდებოდა ფიცრებისგან გაკეთებული ჭიშკრით, ბარაკის ფიცრებს შორის იყო თავისუფალი ღრიჭო. მალე დავინახე, რომ ამ ღრიჭოდან იყურებოდა ვიღაცა. ცოტა ხანს დავაკვირდი და მერე ჩემთვის ჩავილაპარაკე: ეს ხომ სტალინია! როგორც კი ეს ვთქვი, თვალები გაქრა.

ცოტა ხანში გაიღო ჭიშკარი და გარეთ გამოვიდა სამხედრო ტანსაცმელში ჩაცმული (კიტელის მაგვარი ზედა, გალიფე შარვალი, ჩექმები). ხელში ჩიბუხი ეჭირა; რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა მშვიდად ჩემი მიმართულებით, შეტრიალდა უფსკრულისკენ (მანამდე შემომხედა დინჯად და მისთვის ჩვეული ღირსებით), დახედა ჩიბუხს და თქვა: „მე აქ ცუდად ვარ“. შემდეგ პაუზა გააკეთა და კიდევ ერთი ფრაზა წარმოსთქვა – „ლენინიც აქ არის“. მე ვერ ვგრძნობდი, რომ იქ კიდევ ვინმე იმყოფებოდა. მგონია, რომ ლაკონურად მაცნობა, რომ ლენინიც ანალოგიურ ვითარებაში იმყოფებოდა. ამის შემდეგ ყველაფერი გაქრა.

გაღვიძებისთანავე ჩავიწერე ნანახი და გაგონილი, ჩანაწერი პირად არქივში ინახება. მინდა მოგიყვეთ ჩემი დამოკიდებულების შესახებ სტალინის მიმართ. ვფიქრობ ამან წამყვანი როლი ითამაშა იმაში, რომ მე მომიწყო განგებამ ეს შეხვედრა მასთან. ჩემს ოჯახს და ახლობლებს სტალინის რესპრესიები არ შეხებია და მეც ბავშვობისას არ მიფიქრია იმაზე, თუ რა ბოროტება ტრიალებდა ქვეყანაში; ბოროტება, რომლის გამართლებაც არავითარი იდეოლოგიური თუ სხვა მიზნებით არ შეიძლება!

ყოველთვის, როდესაც კი მახსენდება ეს ჩემთვის დიდი მნიშვნელობის მქონე შეხვედრა ყოფილ ბელადთან, მეუფლება ერთი და იგივე გრძნობა: კმაყოფილება იმ ღირსებითა და მორჩილები სავსე ადამიანით, რომელიც ჩემს წინ იდგა და რომელმაც წარმოთქვა მისთვის ჩვეული სიტყვა-ძუნწობით, მაგრამ მკაფიოდ; გამოხატული აზრით, სათქმელის მოკლედ გადმოცემის მანერით, რომელიც მას ახასიათებდა დედამიწაზე ბელადად ყოფნის დროს. იგი მშვიდად და ღირსეულად იტანდა თავის სასჯელს, მოთმინებითა და ბედთან შეგუებით აღწერდა თავის ცუდ მდგომარეობას.

ეჭვ გარეშეა, რომ იგი, ისევე როგორც ნებისმიერი სხვა დამნაშავე ადამიანი, მოიხდის სასჯელს და დაიმსახურებს კვლავ დაბადებას დედამიწაზე. და თუ ეს ნამდვილად მოხდება, იგი აღარ გაიმეორებს წინა ცხოვრებაში დაშვებულ შეცდომებს და უფრო გამოადგება სამყაროს თავისი ახალი, სწორი და უნაკლო მოქმედებებით.

საჭიროა გვახსოვდეს, რომ დედამიწაზე დაშვებული შეცდომების გამოსწორების შესაძლებლობა (თუ ეს არ არის გადაჭარბებული ბოროტება) იმქვეყნად სასჯელის მოხდის შემდეგ ყველა ადამიანს ეძლევა.

სიზმარზე მე მოვახსენე ქალბატონ ირინა კალანდაძის ნოოსფეროს ინსტიტუტის სემინარზე და ქალბატონ სოფიკო ჭიაურელის სპექტაკლის შემდეგ ეზოში გამართულ შეკრებაზე (რომელსაც  საზოგადოებისთვის ცნობილი მრავალი პიროვნება ესწრებოდა). დამსწრეებში დიდ ინტერესს, დადებით ემოციებსა და მიმღებლობას იწვევდა მონაყოლი.

გამომდინარე იქიდან, რომ საზოგადოებაში დიდი მითქმა-მოთქმა, წინააღმდეგობებით სავსე დასკვნებია აღნიშნულ თემასთან დაკავშირებით, იმედი მაქვს აქ მოცემული ამბავი სარგებლობას მოუტანს დაინტერესებულ პირებს.

ამონარიდები მორის მეტერლინკის წიგნიდან „სიბრძნე და ბედისწერა“ (წიგნი ფრანგულიდან თარგმა დ. აკრიანმა)

აქ ჩვენ ხშირად შევეხებით ისეთ თემებს, როგორიცაა სიბრძნე, ფატალობა, სამართლიანობა, ბედნიერება და სიყვარული. თითქოს ერთგვარ ირონიად ჟღერს ილაპარაკო ბედნიერებაზე, ძლივსღა რომ მოსჩანს ამდენ მეტისმეტად რეალურ უბედურებაში; სამართლიანობაზე შუაგულ უსამართლობაში, სიყვარულზე… სიძულვილსა და გულგრილობაში… ძნელად მოსაძებნია რაიმე მოტივი ნდობისა და სიმშვიდისათვის, მიზეზი მადლიერებისა და აღტაცებისათვის. ძნელად მოსაპოვებელია შინაგანი სიხარული და სიღრმისეული ნუგეში.

კაცობრიობის დიდ ნაწილს არც თვითრწმენა ჰყოფნის და არც დრო, რომ ბოლომდე გამოცალოს ცხოვრებისეული უსიამოვნებათა და მწუხარებათა თასი.

თითქმის ყველა საყვედურში არის გარკვეული სიმართლე.

ჩვენი სინდისის ყველაზე დაჟინებული ხმა გვკარნახობს, რომ ჩვენი ყველაზე ეჭვმიუტანელი ვალი არის შეძლებისდაგვარად მეტი ტანჯვა ჩავაცხროთ რაც შეიძლება მეტ არეალში (ამას აკეთებენ სანიტრები, ღატაკთა განმკითხველები, მწუხარეთა მანუგეშებელნი, ქარხანა-ფაბრიკების დამფუძნებლები, ექიმი, მუშა და სხვა მრავალი).

უბედურება კაცობრიობის სნეულებაა. სნეულებისთვის არსებობს წამლები, უნდა არსებობდეს წამალი ადამიანის უბედურებისთვისაც.

ჩვენ დიდ უსამართლობაში ვცხოვრობთ, მაგრამ ზოგჯერ გულგრილობა ან დაუნდობლობა კი არ გვალაპარაკებს ისე, თითქოს ეს უსამართლობა აღარ არსებობდეს  – უბრალოდ ამის გარეშე ვერასოდეს გამოვალთ მისივე მანკიერი წრიდან. საჭიროა რომ ზოგიერთა მაინც იფიქროს, ილაპარაკოს და იმოქმედოს ისე, თითქოს ყველა ბედნიერი იყოს.

ფასობს სწრაფი სვლა „შეძლებისდაგვარად მაღლა“ და არა მხოლოდ სწრაფი სვლა.

ერთადერთი მანუგეშებელი სიტყვები კაცობრიობას შეიძლება უთხრა იმ პოზიციიდან, თითქოსდა იგი იმთავითვე ჯანმრთელი და ბედნიერი იყოს იმიტომ, რომ კაცობრიობა ისევეა გაჩენილი ბედნიერებისთვის, როგორც კაცი ჯანმრთელად ყოფნისთვის.

ურიგო არ იქნებოდა გვწამდეს, რომ კიდევ ცოტაოდენი აზრი, გამბედაობა, სიყვარული, ცნობისწადილი, სიცოცხლის გზნება საკმარისი იქნებოდა იმისთვის, რომ სიხარულისა და ჭეშმარიტების კარიბჭე შეგვეღო. ამის ლოდინი არავის ჩაეთვლება კრიმინალურ საქმედ. სასარგებლოა ბედნიერებაზე საუბარი უბედურებასთან.

მანძილს სევდიდან სიხარულამდე განაპირობებს მხოლოდ სხვაობა უფრო მომღიმარე, უფრო ნათელ მიღებასა და მტირალ, პირქუშ დამონებას შორის; ჰარმონიულ ფართო გაგებასა და ვიწრო, გაჯიუტებულ გაგებას შორის.

ბედნიერებას მწუხარებისგან მხოლოდ მაღალი იდეა მიჯნავს. ხშირი საუბარი ამ იდეაზე მარგებელია ადამიანისათვის. არ მოვახვიოთ მსმენელს ჩვენი იდეა, არამედ მსმენელის გულში ჩავსახოთ სურვილი, მათაც ჰქონდეთ მსგავსი იდეა. ამისთვის საჭიროა სულის ზედაპირზე მომზადდეს გარკვეული სიმაღლე ამ იდეის მისაღებად.

შეუძლებელი არ არის, რომ ხვალ მარსიდან გამოგვიგზავნონ საბოლოო იდეა სამყაროს აგებულებისა და მიზნის შესახებ, გამოგვიგზავნონ ბედნიერების ფორმულა. თითოეული ჩვენგანი მხოლოდ იმდენად ისარგებლებს და იხარებს ამ ფორმულით, რამდენადაც უფრო უანგარო, განწმენდილ, ყურადღებიან და უკვე განათებულ შინაგან სივრცეს დაახვედრებს. მოლოდინი და მზადება მეცნიერულად ზუსტ ტოტალურ, ურყევ ჭეშმარიტებაში შეჯიბრებისთვის. ამ მოლოდინის დროს ვიძენთ ჩვენი სულისა და ხასიათის ჭეშარიტებაში შეღწევის უნარს.

მუდამ ველტვოდეთ და ვეძიებდეთ ჭეშმარიტებას.

ისე უნდა ვიცხოვროთ, თითქოს გამუდმებით ვდგავართ დიდი აღმოჩენის ზღურბლზე.

რა მოიმოქმედა ადამიანურმა გონებამ დღემდე იმაზე უფრო სასარგებლო, ვიდრე ის, რომ იპოვა ბუნების უსამართლობაზე აღმატებული აზრი.

იდეალი – სამყაროს დაფარული ჭეშმარიტებაა.

იდეალები შეიძლება შეიცვალოს, მაგრამ ჩვენმა იდეალურმა ცეცხლმა ერთგულად უნდა გაანათოს ახალი მშვენიერებანი. არა მგონია ეს მონურ მორჩილებას, მძინარე ფატალიზმს ან პასიურ ოპტიმიზმს ნიშნავდეს.

შეუპოვარი მგზნებარება განახორციელებინებს ზეადამიანურ ქმედებებს სწორედ იმით, რომ იგი ადამიანური გონების სისავსეს არ ფლობდა.

თუ ყოველდღიურ არსებობაში ზოგჯერ დასაშვებია მოქმედება გარემოებათა მიხედვით, თუ მუდამ არის უპრიანი საკუთარ მიჯნებამდე მისვლა – აზრობრივ ცხოვრებაში ჩვენი მოვალეობაა საკუთარი აზრის საზღვრებამდე მისვლა.

ბუნებრივად ჩანს ზოგის მიერ იმის კეთება, რაც კი გონებას, სამართლიანობას, დედამიწის მშვენიერებას, პლანეტის ინსტინქტს გააუმჯობესებდა (რაც ამ შემთხვევაში მათ აღმოჩენას, გაგებას, პატივისცემას ნიშნავს). ეს ქმედება მათ ცხოვრების საიდუმლოსთან აახლოვებს (მათ ასე სწამთ).

მარცხის, ქვეყნიერების მიერ გაწეული წინააღმდეგობის დროს (ყველაზე დიდსულოვანი მცდელობისას), ისინი ცდილობენ მოიპოვონ ახალი საკვები აღტაცების, მგზნებარებისა და იმედისათვის.

სინათლე ალბათ ერთადერთი რამაა, რაც თვით უზარმაზარ მანძილებზეც კი არაფერს კარგავს. იგივე ითქმის ჩვენს შინაგან სინათლეებზეც, როცა ცხოვრებას ოდნავ ზემოდან დავყურებთ.

ჭვრეტამ უნდა გვასწავლოს როგორც გავთავისუფლდეთ ყველა ქვენა მისწრაფებისაგან და ამავე დროს არ დაითრგუნოს ჩვენი ლტოლვა ჭეშმარიტების, სამართლიანობისა და სიყვარულისკენ.

საიდან მოდის კანონი რომელსაც მე ვაყალიბებ? არ ვიცი, მაგრამ იგი ადამიანური და გარდაუვალი მგონია.

ანტონიუს ღვთისმოსავი შეგვეძლო დედამიწაზე ოდესმე არსებულ კაცთაგან ყველაზე სრულქმნილად მიგვეჩნია. სიბრძნე, სიღრმე, სიკეთე, სათნოება, ვაჟკაცობა, ენერგია, პრაქტიკულობა, უბრალო ბედნიერება და სპონტანურობა.

ზომიერება, ეს სიტყვა უნდა გვიყვარდეს და ფრთებს გვასხამდეს. დავუთმოთ დრო პატარა, სასარგებლო და ცოცხალი საქმეების კეთებას, განუწყვეტლივ რომ სთავაზობს შემთხვევა კეთილ ნებას ჩვენი გულისა.

ალბათ მათივე ბედისწერას სურდა, რომ ადამიანებსა თუ მოვლენებს ისინი ყველგან და ყოველთვის დაეთრგუნათ.

ვისწავლოთ, როგორ გავმიჯნოთ ერთმანეთისაგან გარეგანი და შინაგანი ბედისწერები.

ადამიანის წინაშე აღმართული ორი დიდი ბედისწერის ხატება: ბრმა ნაკადული, რომელიც კლაკვნითა და ფორთხვით მიიკვლევს გზას დიდი ტბისაკენ; მას მრავალჯერ უმრუდებენ გზას კლდეები, ბებერი ხის ფესვები, აქცევინებენ პირს თავისივე სათავისაკენ და აშორებენ თავისი მიზნისა და ბედნიერებისაგან. მეორე – ჰორიზონტის მიღმიდან მომდინარე სავსე, ამწვანებული, მშვიდი, უზრუნველი ნაკადი, რომელიც წყნარად, ნათლად და უყოყმანოდ მოენართება იმავე უშფოთველი ტბისაკენ.

არიან ერთგვარი შინაგანი ძალით მოჭიმული სულებიც, ძალით, რომელსაც ემორჩილებიან ადამიანები და გარემომცველი მოვლენები. ეს ძალა, ადამიანთა ჩვეულებრივი ცნობიერების საზღვრებს გამცდარი თავისებური თვითშეგრძნებაა.

ადამიანის არსება იმდენად იზრდება, რამდენადაც ფართოვდება მისი ცნობიერება. ეს ცნობიერებაც ფართოვდება, რამდენადაც იზრდება მისი შინაგანი არსება. ცნობიერებას სწყურია გაფართოება, შინაგანი ზრდა, რომელიც, თავის მხრივ, მუდმივ გაცნობიერებას მიელტვის.

ცნობიერება საკმაო ხალისით ისაზღვრება ჩვენი ნაკლოვანებებისა და ღირსებების ცოდნით. „აცნობიერებდე საკუთარ თავს“ ყველაზე დიდი ადამიანებისთვის ნიშნავს „აცნობიერებდა საკუთარ ვარსკვლავს თუ ბედისწერას“. მათთვის ნაწილობრივ ცნობილია საკუთარი მომავალი.

ჩვენ ვერ ვმოქმედებთ მოვლენებზე, ვმოქმედებთ მხოლოდ მათ სულიერ ნაწილზე, იმაზე, რასაც ეს მოვლენები ჩვენში გამოიწვევენ. ეს სულიერი ნაწილი ადამიანში არ ცოცხლობს, მას ნაფოტივით მიაქანებს სიცოცხლის მდინარე. მათ, ვისშიც ეს სულიერი მხარე სხვა ყველაფერს შთანთქავს, მიგნებული აქვთ იმ მყარი წერტილისათვის, რომლიდანაც შინაგან ბედისწერას მართავენ. ყველაფერი თავს გადამხდარი მათ ასხივოსნებს. სიყვარულში საკუთარ თავს აცნობიერებენ, ღალატში – სულში დაბადებულ პატიების გრძნობას. მათ ჩაუსახლდებათ უბრალოება, ნდობა, გავრცელებული სიყვარული. ესე იგი თავს დატეხილ მოვლენას მათთვის ტყუილად არ ჩაუვლია. გმირული საქციელის არანაირი შანსი არ ეძლევა იმას, ვინც ჩუმი და უცნობი გმირი არ ყოფილა ხანგრძლივი წლების განმავლობაში. თუ სახლიდან იუდა გავა, მას ყველგან იუდა გადაეყრება, ანუ ღალატის შანსი მიეცემა. თუ მის კარს სოკრატე შეაღებს, ზღურბლზე სოკრატე დახვდება. თითქოს ყველაფერი შინაგან სიგნალს ელოდება.

ჩვენ ზუსტად იმათ ვყალიბდებით, რასაც თავს დატეხილ ბედნიერებებსა და უბედურებებში ვპოულობთ.

ადამიანს, რომელსაც ხელეწიფება შეამციროს ინსტინქტის ბრმა ძალა, ბედისწერის ძალასაც ამცირებს.

ფატალობა ვერ ბედავს გარკვეულ უბედურებათა ჩადენას იმ სულის თანდასწრებით, რომელსაც ეს ფატალობა არაერთხელ დაუმარცხებია. იქ, სადაც ბრძენი ჩაივლის, მრავალი ტრაგედია აღარ ხდება.

ჭეშმარიტი ბრძენი ის კი არ არის, ვინც ხედავ, არამედ ის, ვინც ყველაზე შორს იყურება და ყველაზე ღრმად უყვარს.

უსიყვარულოდ ხედვა წყვდიადში ცქერაა.

ნამდვილი ფატალობა მხოლოდ ზოგიერთ გარეგან უბედურებაში არსებობს. მაგ. სნეულებები, უბედური შემთხვევები, საყვარელ ადამიანთა მოულოდნელი სიკვდილი და ა.შ.

არ არსებობს შინაგანი ფატალობა.

სიბრძნის ნება ფლობს ძალას გამოასწოროს ყველაფერი. ამისათვის საჭიროა დამთმენი საუნჯის დაგროვება, რათა ამ ნებამ კრიტიკულ წამში საჭირო ძალები მოიძიოს.

ზოგჯერ ბედისწერა ზოგიერთის მიმართ დიდად ბატონობს მემკვიდრეობის, ინსტინქტის და კიდევ უფრო ღრმა, უცნობი კანონების ძალით და აიძულებს გააკეთოს ის, რასაც არ გააკეთებდა მისი ძალადობის გარეშე, მაგრამ შემდეგ მაინც ჩვენზეა დამოკიდებული, მოახდენს თუ არა გავლენას ჩვენი სულის შემდგომ მოძრაობებზე. ბედისწერის ლახვარი თუ კეთილი ნების სულს მოხვდა, იმას მაინც ვერ აღკვეთავს, რომ ჩავლილმა მწუხარებამ თუ აღიარებულმა შეცდომამ მასში სინათლის წყარო არ გახსნას, სულმა თავისი ყოველი გამოცდილება აზრებად, გრძნობებად, სიკეთეებად არ აქციოს, მასში თავისუფლება არ განაახლოს, სინათლე არ გაზარდოს, სიმშვიდე არ განავრცოს და თვალსაწიერი არ გაანათოს.

თვით უმძიმესი ცრემლებიც ვერ ჩაუქრობს სხივს იმ სულს, რომელსაც ეს სხივები სხვისაგან არ უსესხია. ბრძენი ადამიანისათვის მწუხარებიდან სასოწარკვეთილებამდე გრძელი გზაა. სულიერ სიმაღლეზე დგომისას უფრო და უფრო მზარდი აზრები და კეთილშობილური გრძნობები ყველანაირ ცრემლს ასხივოსნებს. ამბობენ: „ეგუება“. შეგულება არ არის ის, რაც ჩვენ გვანუგეშებს, აღგვამაღლებს და განგვწმენდს, სწორედ აქ უნაზღაურებს თავის ერთგულებს თითოეული მათგანის დამსახურებისამებრ.

საკმარისია, რომ იდეა ყოველდღიურ ამაოებაზე, ეგოიზმზე ამაღლდეს, რომ ადამიანი, ვისაც ეს იდეა კვებავს, თვითონაც აღარ იყოს მოწყვლადი. ყველაზე ბედნიერი მუდამ ის იქნება, ვისშიც ყველაზე დიდი იდეა ყველაზე დიდ სულისკვეთებასთან თანაარსებობს. ბედნისწერის ნამდვილი ტრიუმფი მხოლოდ სულში შეიძლება მოხდეს.

ფატალობა დგას ადამიანის განუსჯელობაში, წარმოსახვის ქვედა საფეხურებზე, ავადმყოფური სურვილების მწვერვალზე. („ჰამლეტი“, „მეფე ლირი“, „მაკბეტი“).

სიბრძნის მთაგრეხილის სხივმოსილ ჯაჭვებში ზოგიერთი გრძნობების: სიკეთის, ნდობის, შემწყნარებლობისა და სიყვარულის მწვერვალების აზრის მწვერვალებზე მაღლა დგანან.

შურისძიება არასოდეს არ არის ადამიანის მოვალეობა.

ის, რაცა ჩვენ ხშირად „ფატალობას“ ვეძახით, ადამიანთა მიერ შექმნილი ძალაა. იგი ვეებერთებაა, მაგრამ იშვიათად თუა გადაულახავი. მას ქმნის ენერგია, სურვილები, აზრები, ტანჯვა, ვნებები. ძლიერმა ადამიანებმა იციან, რომ არ იცნობენ ყველა იმ ძალას, რომელიც მათ გეგმებს უპირისპირდება, მაგრამ ამ ძალებს ისინი გაბედულად ებრძვიან და ხშირად იმარჯვებენ კიდეც.

თუ საგნებს ბოროტების მხრიდან შევხედავთ, მაშინ ბოროტება ყველგან გაიმარჯვებს. თუ მზერა მიჩვეულია მუდმივად ხედავდეს უბრალოებას, სიწრფელესა და ჭეშმარიტებას, ყველაფრის წიაღში იხილავთ თქვენი საყვარელი საგნის ძლევამოსილ გამარჯვებას.

კარგად ვიცოდეთ ცურვა ადამიანური გონების უფლებებისა და გარემოებათა უფლებებს შორის.

მხოლოდ ყველაზე მაღალ მწვერვალს აქვს აზრი და გამართლება და ყველაფერი იქ ასვლით უნდა დამთავრდეს. ფრიად ძვირფასი დრო შუალედურ ბორცვებზე ასვლა-ჩამოსვლით იხარჯება.

ბრძენი, გმირი, დიდი ადამიანი არის ის, ვინც სრულებით მარტო და სხვებზე ადრე ავიდა უკაცრიელ ზეგანზე, ყველა რომ ხედავდა მეტნაკლები სიცხადით.

გენიოსობა თითქმის მოვალეობაა, როდესაც ამდენი თანამემამულის ბედი შენს ხელშია.

მრავალი უბედურება არ არის ზეადამიანური წარმოშობის და აუცდენელი. ისინი სხვა სამყაროდან არ მოსულან. მათ საფუძვლად დაედოთ სამართლიანობის აუღიარებელი იდეა, რომელსაც ადამიანის გონებაში არასოდეს სძინებია.

რა არის ამქვეყნად უფრო დამამშვიდებელი, უფრო ახლობელი, უფრო ადამიანური, ვიდრე საკუთრივ სამართლიანობის იდეა?

არსებობა მხოლოდ და მხოლო ადამიანური აზროვნებისა და ნებელობის წიაღში თუ მოიპოვება.

აზროვნება და ნებელობა უნდა შეეჩვიონ იმით ცხოვრებას, რაც მათ ომს აწყებინებს. უნდა ისწავლონ, როგორ იკვებონ შეუცნობლით, მათზე რომ მეუფებს. ისინი მიუყვებიან ნაცნობ ბილიკს, თუმცა არ წყვეტენ ფიქრს იმ შეუცნობელ სიცრცეზე, რომელშიც ეს ბილიკი მიიკლაკნება.

ვმოქმედებდეთ ისე, თითქოს ყველაფერი ჩვენ გვექვემდებარება და დავუშვათ აზრი, რომ ჩვენც დავექვემდებარებით გზად შემოყრილ დიდ ძალებს.

შეუცნობელი აკეთებს იმას, რასაც ჩვენ ვერასოდეს გავბედავდით. გულის სიღრმეში უნდა ავაგოთ შეუცნობელზე საკურთხეველი, სხვანაირად იგი არასდროს მოვა ჩვენთან.

ნაპოლეონივით დიდი ადამიანები იღბალს გადაუნახავდნენ ხოლმე თავიანთ დემარშებში დიდ ნაწილს.

ბრძენი არ ყოფილა ის, რომელსაც დათრგუნვის მოულოდნელი მოტივი მის განცვიფრებას არ ასხივოსნებს და მის ცნობისწადილს იწვევს.

დიდი გონების შერწყმა უფრო დიდბუნებოვან ხასიათთან – მშვენიერი არსება შიშის, ქვენა აზრების, ცდომილებების, სისუსტეების გარეშე.

საკმაოდ ხშირად ადამიანსა და ბედისწერას შორის მომხდარ ბრძოლებში მაინც და მაინც სხეულის შენარჩუნებაზე კი არ უნდა ვიზრუნოთ, არამედ ჩვენი ულამაზესი გრძნობებისა და საუკეთესო აზრების გადარჩენაზე. აქ გაკეთებულ არჩევანზე დაიყვანება მთელი ჩვენი მორალი, სათნოება და შემართება.

ბრძნული სიტყვა ის სიტყვაა, რომელიც სხვას ესმის და მის ახსნას არ მოითხოვს (ჟუბერტი, ფრანგი მორალისტი). მისი უღრმესი უფსკრული მისი ულამაზესი ფორმაა. მისი სილამაზე ისეთივე ცვალებადია, როგორც ცეცხლის ენების სილამაზე.

მხოლოდ მაშინ ხართ ნამდვილი ბრძენი, თუ თქვენი სიბრძნე გამუდმებით იცვლება. მასთან სვლისას გავლილი თითოეული საფეხური სულის მზერაში ზრდის სივრცეს, რომელსაც სიბრძნე ვერასოდეს გასწვდება.

ჭეშმარიტი სიბრძნე ცნობიერებაზე უფრო ღრმაა. ცნობიერების ზრდისას რიდე ეხდება უფრო და უფრო მაღალ არაცნობიერს.

არაცნობიერის სამემკვიდრო ყველა ადამიანს ერთნაირი აქვს, მაგრამ მისი ერთი ნაწილი ნორმალური ცნობიერების გამოღმაა, მეორე კი – გაღმა. ადამიანთა დიდი ნაწილი პირველ ზონას არ ტოვებს, სიბრძნის მაძიებლები კი მანამ არ ისვენებენ, სანამ მეორე ზონისაკენ მიმავალ გზას არ მიაგნებენ. მეორე არაცნობიერი მხოლოდ ცხოვრეულს მოიცავს, პირველი კი – ღმერთსაც. განცდაში ის მხოლოდ მაშინ შემოდის, როცა ცხოველურის შეგრძნებას განერიდება.

ყველა ბრძენი ერთი და იგივე წერტილიდან, გონების ზღურბლიდან იწყებს. როდესაც გონება უკვე ურყევად იმარჯვებს, ანუ საიდანაც თავისუფლად შედიან აღმატებული ცნობიერების საუფლოში, ისინი ერთმანეთს შორდებიან.

ის, რაც კეთილგონივრულია, უცილობლად ბრძნული არ არის. ის, რაც ბრძნულია ცივი გონებისათვის თითქმის არასოდეს არის კეთილგონივრული. გონება ქმნის სამართლიანობას, სიბრძნე კი – სიკეთეს, რომელიც პლუტარქეს თქმით, „სამართლიანობაზე გაცილებით შორს მიდის“.

ბრძენს ვერ უწოდებ იმას, ვის გონებასაც ჯერ არ უსწავლია ის, რომ სიყვარულის პირველივე ნიშანს დაემორჩილოს.

სიბრძნე გონების ყვავილი არ არის, თუმცა სიბრძნის ფესვებთან გონება სახლობს.

სიბრძნე ბადებს მშვიდობას და ეს მშვიდობა იმდენად უფრო ღრმაა, რამდენადაც გონება უფრო და უფრო მეტ ყურადღებას უთმობს სიყვარულს. გიყვარდეთ და დაბრძენდებით, დაბრძენდით და გეყვარებათ.

სიყვარული ასაზრდოებს სიბრძნეს, სიბრძნე – სიყვარულს, და ეს სინათლის წრეა.

ყოველგვარ მოქმედებაში შეძლებისდაგვარად კეთილშობილი გრძნობები და აზრები უნდა გვამოძრავებდეს.

ნათელი იდეები, ბუნდოვანი იდეები, გული, აზროვნება, ნებელობა, გონება, სული. აი ის არსებითი სიტყვები, რომლებიც ერთსა და იმავე საგანს – ადამიანის სულიერ საუნჯეს გამოხატავენ.

ალბათ საკუთარი თავის შეცნობაა ჩენთვის მისაღები ერთადერთი იდეალი… განა ყველაზე განსულიერებული ის ადამიანი არ უნდა იყოს, რომელიც ყველაზე ზუსტად აცნობიერებს თავის მდგომარეობას სამყაროში?!

ყველა არსებობა განუწყვეტლივ ჰკვეთს ერთმანეთს და უამრავი თავგადასავლის ქსოვილშიც ოქროს ძაფები კანაფთან ერთად ჩაწნულან.

სიბრძნე თითქმის არაფერს აძლევს მის ერთგულს იმაზე მეტს, რომ აღარ ეზიზღებოდეს უვიცნი თუ გულღვარძლიანნი.

მაშინაც კი, როცა იღუპება, ბრძენს მაინც შეუძლია თქვას, რომ ამას ისე იქმს, რომ არასოდეს იქცევა საკუთარი სულის დაღუპვის უძლურ და სასოწარკვეთილ მოწმედ.

მავანის გადარჩენა იმას კი არ ნიშნავს, რომ ეს ადამიანი სიკვდილს, ან გარეგან უბედურებებს გამოგლიჯონ ხელიდან, არამედ იმას, რომ უფრო ბედნიერი გახადონ იგი მისივე შინაგანი გაუმჯობესების გზით. აქ საქმე გვაქვს ზნეობრივ გადარჩენასთან.

ერთმა მზერამ, ერთმა სიტყვამ, ერთმა დუმილმა შეიძლება უბრალო ადამიანი იხსნას ბედისწერისგან.

ოფელია ლომაია

გაგრძელება იქნება

ადამიანის შემადგენლობის და სტრუქტურის შესახებ. (გაგრძელება 3)

ლოგოსის ცნობიერების სხივი ადამიანში ქმნის დამღობ ქსელს (კორდონს) – სავიკალპას. იგი წარმოადგენს ცნობიერების აქტიურ ველს, რომელიც გამოიხატება სინათლის რგოლის სახით. ამ დამღობ ქსელზე, მის განსაზღვრულ წერტილებში (ცენტრებში) – ჩაკრავარდინებში (რომლითგანაც წარმოიშობა ჩაკრამები) მიმაგრებულია ხუთი კარმენდრია – ლოტოსი.

პირველი ჩაკრავარდინი განლაგებულია გავის ძვალთან და წააგავს სპირალისებურ გახვეულ ტორს (ცეცხლოვანს). იოგებმა მას სახელად კუნდალინის გველი უწოდეს. სპირალის შიგნით მოთავსებულია ექვსფურცლიანი შიდა ლოტოსი.

ზურგის ტვინს აქვს სამი არხი: მარჯვენა, რომელშიც მიედინება პინგალას დენი, ცენტრალური -სახელად სუშუმნა და მარცხენა,  რომელიც წარმოქმნის იდას შიდა დინებას. ესენი – უმნიშვნელოვანესი არხებია ადამიანში. სუშუმნა არის მონადის გული (ლინგამა) – სულის ცეცხლოვანი მარცვალი, სულის ცნობიერების სხივი. ხარა – ლოგოსის ცნობიერების სხივია ენერგეტიკულ პლანში და ზურგის ტვინია – ფიზიოლოგიურ პლანში.

იდა და პინგალა მოძრაობენ ქვემოდან ზემოთ მარჯვენა და მარცხენა მუდრების არხებით თავის ქალის გარკვეულ ნაწილამდე, სადაც უხვევენ პერიფერიისაკენ და ქვემოთ. ისინი გადაიკვეთებიან ყელის წნულთან და უბრუნდებიან პირველ მუდრებს. იქ მეორეჯერ გადაიკვეთებიან  და ხელახლა იწყებენ მაღლა მოძრაობას თვითოეული მათგანი თავისი არხით. იდას და პინგალს ფლუიდები პრანით კვებავენ მუდრებს. მუდრები გენერირებენ კვანტურ ველებს, რომლებიც მთელ ორგანიზმში ვრცელდებიან და მის ფარგლებს გარეთაც გადიან. შემდგომ ხელახლა უბრუნდებიან მუდრებს და თან შემოაქვთ ინფორმაცია ორგანიზმის და გარე სამყაროს ატრიბუტების შესახებ.მუდრები უზრუნველყოფენ ყველა ლოტოსს ერთიანი  და საერთო ენერგიით.

ძნელია წარმოვიდგინოთ  ზემოთ ნაწილობრივ აღწერილი, ჩვეულებრივი ადამიანის თვალით უხილავი, ადამიანში არსებული  სტრუქტურების და მექანიზმების მოქმედების გრანდიოზული სურათი. ეს შესაძლოა განხორციელდეს მხოლოდ სულიერი ხედვით; და ეს – მხოლოდ მცირედი ნაწილია ყველაფერ იმისა, რაც  არსებობს და მოქმედებს (ან ელის თავის მოქმედებაში ჩართვის ჟამს) ადამიანში. ცხადია, რომ აქ, მხოლოდ ნაწილობრივ აღწერილი ურთულესი სისტემის ბლოკების არსი, არ შეიძლება დატანილ იყოს შემადგენელი ნაწილების  ჯამზე. ისინი – მთლიანი კონსტრუქციებია, რომლებსაც გააჩნიათ გარკვეული შიდა კავშირების  მრავალმნიშვნელოვანი ერთიანობა და გარე ფაქტორებზე (გარემოზე) დამოკიდებულება.

ყველაზე დიდი საშიშროება, რაც  კი შეიძლება ემუქრებოდეს ადამიანის ლოტოს – კარმენდრიებს და ჩაკრამებს (მაშასადამე თვით ადამიანის სიცოცხლეს -მის არსს)  – ეს ფსიქიკური საწამლავია – გვაფრთხილებს  ჩვენ უმაღლესი  არსი. ადამიანი ვერ იქნება ბედნიერი თავის თავში,  როგორც გვიხსნიან ჩვენ „კალაგიაში, თუ იგი გულწრფელად  არ არის საკუთარი თავით კმაყოფილი. კმაყოფილი კი იგი შეიძლება იყოს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ისახავს თავის წინაშე რაიმე მიზანს და თვითონვე ახორციელებს მას. აგრეთვე შეიძლება არავითარი მიზანი არ დაისახოს და არავითარი ამოცანა არ განახორციელოს, ანუ იყოს ნეტარი. მაგრამ ამდაგვარი რამ ყველას არ მიეცემა. ამისათვის უმეტეს შემთხვევაში პირობებიც კი არ არსებობს. ყველა შემთხვევაში მხოლოდ მიზნის მიღწევას მოაქვს ადამიანისათვის ბედნიერება.

ისეთ სიტუაციაში, როდესაც ადამიანი ისახავს მიზანს, მაგრამ მისი განხორციელება მოუწევს სხვას, ორივე რჩება უკმაყოფილო თავისი თავით, ერთმანეთით და მიღებული შრომის ნაყოფით. აგრეთვე ცუდად მოქმედებს ადამიანზე ზეწოლა სხვისი მხრიდან.  შედეგად ამ ყველაფრისა  დაიხვევა ადამიანებში უკმაყოფილების მნიშვნელოვანი ჯამი და მათ მიერ მიღებული ფსიქიური საწამლავის რაოდენობა. როდესაც ეს ჯამი ძალიან დიდი ხდება, იწყება ადამიანის ჰომეოსტაზის დარღვევა. ირღვევა თვითკონტროლი, თვითპასუხისმგებლობა, თვითანალიზი. როგორც ნათქვამია ხალხში: „ნიადაგი ქრება ფეხქვეშ“. იკარგება ფსიქიკური მდგრადობა.  ფეხს იდგავს ტანჯვა და სასოწარკვეთილობა. და ამ დროს ადამიანი გადადგავს ხოლმე საბედისწერო ნაბიჯს – გადაააქვს თავისი თავით  საკუთარ უკმაყოფილებას  ყველა სხვაზე, ვინც დამნაშავეა და არ არის მის გაჭირვებაში დამნაშავე, იგი ხდება შინაგანად უბედური და გარეგნულად ბრაზიანი.

ზემოთ განხილული ეს საწამლავი ამარცხებს მეხუთე ჩაკრამს და ფსიქიური ენერგიის მთელ პლაზმას,  იგი კი – თვით სიცოცხლეა. ადამიანში ფსიქიური საწამლავი წარმოიშობა აგრეთვე სხვადასხვა უბედურებების განცდის შედეგად. ჩაკრამები ვერ უძლებენ ამ მდგომარეობასდა ჭკნებიან თავისი ლოტოს – კარმენდრიებთან ერთად. მათ გააჩნიათ გახსნის და დახურვის,  გაფურჩქნის და გახმობის თვისება  სათანადო ზეგავლენის შედეგად. ეს – მათი განუყოფელი თვისებაა.

იმისათვის, რომ ეს არ მოხდეს, რეკომენდირებულია ადამიანების გაერთიანება საძმოებში  და მათ მიერ საერთო საქმის ნებაყოფლობითი შესრულება. ან და  – სრულიად საწინააღმდეგო მოქმედება –  მარტოობაში ცხოვრება. ითვლება, რომ უკეთესია სრულიად მარტო დარჩე, ვიდრე ფსიქიური საწამლავით  მოიწამლო.

კაცობრიობას ყველაზე უფრო ნაკლები ცოდნა გააჩნია ადამიანის უმშვენიერესი არსებების შესახებ – მონადასა და სულზე, მათი ბუნების, თვისებებისა და ხარისხის შესახებ. უფლებამოსილნი ვართ ვიფიქროთ, რომ მონადა არ წარმოიშვება შემოქმედის მიერ სრული სახით – იგი, ისევე, როგორც სხვა დანარჩენი  რამ სამყაროში ვითარდება, ტრანსფორმირდება, აღწევს სრულყოფას. და იგი  – შედეგია განვითარების უგრძელესი ციკლების უპიროვნულო წარმონაქმნებიდან მოაზროვნე არსებამდე, რომელსაც გააჩნია ინდივიდუალობის თვითშეგნება ევოლუციის უმაღლესი მიზანთან  შესატყვისად –  მატერიას მიანიჭოს გრძნობადობის და ცნობიერების თვისება. ადამიანის სახით წარმოქმნილი მონადა არის დამოუკიდებული  შეგნებული არსებობის ცენტრი. ადამიანის მონადა არის ფაქიზი სამყაროს ადამიანის იდეა (ქრისტიანების გაგებით ციური ანგელოზების).

ცოცხალი არსებების მონადებს გააჩნია  კვანტურობის და  ინდივიდუალური ცნობიერების სხვადასხვა ხარისხი. ამიტომაცაა ასეთი მრავალსახოვანი ცოცხალი არსებების სამყარო, როგორც პლანეტარული, ასევე კოსმიური. ეს დამოკიდებულია  კვანტირების ძალაზე,  მაგრამ ყველა მონადას, მიუხედავად ცოცხალი არსების კლასისა, აქვს ცნობიერების ორი დონე.  დროთა განმავლობაში მას ემატება მესამე დონე. ცნობიერების დონის რაოდენობა ხდება სამი (ორი თავისი გრანულირებული და ერთი უმაღლესი – ლოტოსისგან).

ლოგოსი, ღვთის სიტყვა, ინფორმაციულ – ენერგეტიკული სფეროა, რომელიც განფენილია  მთელ სამყაროში, როგორც ზოგადი წესი და როგორც კერძო შემთხვევა – ლოკალურად  პლანეტარულ სხეულებზე. ლოგოსი არის კოსმოსის ადამიანი. რამდენიც ადამიანური არსებაა სამყაროში, იმდენი ლოგოსია. როგორც უკვე არაერთხელ იყო ნახსენები ადრე გამოქვეყნებულ სტატიებში, მონადის შიგნით არსებობს სულის ცეცხლოვანი მარცვალი, რომელიც იმყოფება მთვლემარე მდგომარეობაში. საჭიროა მისი გაღვიძება. უფრო სწორად რომ ითქვას,  ადამიანი უნდა იქნეს გაღვიძებული  მისი სულის მარცვლის მოქმედებისთვის. (ადამიანს ჯერ – ჯერობით არ ეძლევა კონკრეტული ცოდნა სულის შესახებ. მას მიეცემა  მხოლოდ და  მხოლოდ ზოგიერთი ზოგადი მითითებანი. მის შესახებ საუბარი გვექნება ცალკე – სხვა სტატიაში).

ერთი რამ არის ეჭვგარეშე, რომ ყოველივე ადამიანს ჩვენს პლანეტაზე (ბუნებრივია  სხვა დასახლებულ პლანეტებზეც) სჭირდება, რათა იზრუნოს საკუთარი გონებრივ განვითარებაზე და საკმარისი ცოდნის შეძენაზე იმის თვის, რათა მიხვდეს ერთ დიდ ჭეშმარიტებას: მას მოაქვს დიდი ბოროტება მთელ ქვეყნისათვის და მასში არსებული ყველ არსისათვის, როდესაც იგი არ უწყობს ხელს საკუთარი ძალების განვითარებას – აფერხებს ამ უაღრესად მნიშვნელოვანი პროცესის განვითარებას. ადამიანის ევოლუცია (არა მხოლოდ მისი ფიზიკური სხეულის, არამედ მისი არსისაც), შესაძლებელია მხოლოდ მისი კეთილი ნებით და საკუთრივ მისი სურვილით, მისი მისწრაფებით ევოლუციის აქტისაკენ.

აზროვნება ხელს უწყოფს ფარული ნიჭის გამჟღავნებას. აზრი ამაღლებს ცნობიერებას იმ შემთხვევაში, თუ  აზროვნების პროცესი საყვარელ საქმედ გადაიქცევა. სუფთა აზროვნება არ არის მხოლოდ და მხოლოდ ზნეობრივი ცნება. იგი აგრეთვე წარმოადგენს ძალების რეალურ გაზრდას და გამრავლებას. აზრის პოტენციალი ყველას აქვს მინიჭებული და მინდობილი, მაგრამ იგი შეიძლება გამოყენებული იყოს მეცნიერულად, გონივრულად ან გაიფლანგოს – ყველაფერი არსებულის საზიანოდ. ადამიანს მიცემული აქვს არჩევანის გაკეთების სრული თავისუფლება და იგი მთლიანად იღებს მის სათანადო შედეგს, როგორც პლანეტაზე აწმყოში ცხოვრებისას, ისევე მომავალშიც – სხვა სამყაროებში ყოფნისას.

ოფელია ლომაია

О СОСТАВЕ И СТРУКТУРЕ ЧЕЛОВЕКА. (Продолжение 3)

Луч сознания Логоса создает заградительную сеть в человеке, Савикальпу. Это – активное поле сознания в виде круга света. Пять кармендриев – лотосов, описанных ранее, прикреплены к этой заградительной сети, точнее к местам этой сети (центрам) , называемым чакравардинами. (Из них исходят чакрамы).

Первый чакравардин, расположенный в крестце, и имеющий вид спиралевидного свернутого тора (огненного), йоги называют  змеем Кундалини. Внутри спирали находиться шестилепестковый внутренний лотос.

Спинной мозг имеет три канала: правый, в котором течет ток пингалы, центральный, называемый сушумной, и левый, образующий внутренний ток иды. Они – важнейшие каналы в человеке. Сушумна – это сердце Монады (Лингама), – огненное зерно духа, луч сознания духа. Хара – луч сознания Логоса в энергетическом плане и спинной мозг – в физиологическом плане.

Ида и пингала двигаются снизу вверх по каналам правой и левой мудр до той части в голове, где заворачивают к периферии и вниз. Они пересекаются в горловом сплетении и возвращаются к первым мудрам. Там пересекаются вторично и вновь начинают движение вверх, каждый по  своему каналу. Флюиды ида и пингала питают мудры праной. Мудры генерируют квантовые поля, коорые разносятся по организму и выходят за его пределы, а затем вновь возвращаются к мудрам, принося с собой информацию об организме и о внешних атрибутах мира. Мудры обеспечивают все лотосы единной общей энергией.

Трудно представить себе всю грандиозную картину действия механизмов, частично описанных выше невидимых обыкновенным человеческим глазом структур человека. Это можно увидеть лишь духовным оком. И это – лишь небольшая часть всего того, что существует и действует (или ждет своего часа запуска в действие) внутри человека. Очевидно, что сущность каждого из блоков лишь частично описанной здесь сложной системы, не может быть сведена к сумме составляющих их частей. Они – целостные конструкции, имеющие определенную многозначную совокупность  внутренних связей и зависимостей от внешних факторов (окружающей среды).

Самая большая опасность, какая только может угрожать лотосам – кармендриям и чакрамам, а следовательно самой жизни человека, – его сущности – это психический яд – предупреждйает нас Высший. Человек не может быть счастливым, как объясняют нам в «Калагии»,  перед собою, если он искренно недоволен собой. А доволен он может быть лишь при условии, если он ставит перед собою цель или задачу и сам же ее выполняет. Можно также не ставить никаких целей перед собою и никаких задач не выполнять, то есть быть блаженным. Но подобное не всем дано. Для этого в большинстве случаев даже нет условий. Во всех случаях  лишь достижение цели делает человека счастливым.

В ситуации, когда человек ставит задачу, а другому приходится ее решать, оба остаются недовольными собою, друг – другом и результатом труда. Плохо действует давление  со стороны другого на себя. В результате накручивается значительная сумма недовольства и количества выпиваемого ими психического яда. Когда эта сумма становится очень большой, начинается разрушение гомеостаза человека. Разрушается самоконтроль, самоотчет, самоанализ. Как говорят в народе: « Почва уходит из – под ног». Теряется психическая устойчивость.  Наступает страдание и отчаяние. И тут  человек совершает роковой шаг – переносит свое недовольство собою на всех виновных и невиновных в его беде. Он делается несчастным внутри и злым снаружи.

 Этот яд поражает пятый чакрам и всю плазму психической энергии. А она – сама жизнь. Психический яд образуется в человеке также в результате переживаний различных несчастий. Чакрамы не выдерживают и вянут вместе с лотосами – кармендриями. Они обладают способностью раскрываться и закрываться, вянуть и расцветать под воздействием сознания. Это – присущее им неотъемлемое свойство.

Для того, чтобы это не случилось рекомендуется объединение людей в общины и добровольное выполнение ими общего дела. Или же – прямо противоположное действие – жизнь в одиночестве. Считается, что лучше остаться совершенно одиноким, чем быть отравленным психическим ядом.

Человечеству менее всего известно о самом прекрасном в существе человека – о Монаде и о Духе, об их природе, свойствах и качествах. Правомерно думать, что Монада не исходит от Творца в готовом виде – она, как и все остальное во Вселенной, развивается, трансформируется и совершенствуется. И она – результат длиннейших циклов развития от безличностного образования до мыслящего существа, обладающего самосознанием индивидуальности в соответствии с единственной и высшей целью эволюции – сделать материю чувствующей и сознающей. Монада в образе человеческом является центром самостоятельного и сознательного существования. Человеческая Монада – идея человека тонкого мира ( ангела небесного в понимании христиан ).

Монады живых существ имеют различные степени квантованности индивидуального сознания. Потому и так многообразен мир живых существ, как планетарных, так и космических. Это зависит от уровня квантующей силы. Но все Монады, независимо от класса существ, имеют два уровня сознания. Со временем Монада обретает  три  уровня сознания ( два своих гранулированных и один высший – через Логос и от Логоса.

Логос, слово Господнее, информационно – энергетическая сфера, распростертая во всей Вселенной, как общее правило и как частный случай – локально, над планетарными телами. Логос . есть человек космоса. Сколько человеческих существ во Вселенной, столько и Логосов. Как уже не раз говорилось ранее, внутри Монады обитает огненное зерно Духа, которое находится в дремлющем состоянии. Его следует  пробудить, а точнее, человека следует пробуждать к деятельности его зерна Духа. (Конкретные знания о Дхе пока еще не даются человеку – лишь некоторые общие указания. О них будет рассказано в отдельной статье).

Одно несомненно, что каждому человеку на нашей планете (естественно и  на других населенных планетах тоже) необходимо работать над своим умственным развитием и приобретением знаний,  достаточных для того, чтобы понять, что причиняет зло всему миру и всем сущностьям в нем, если он не дает надлежащим образом раскрыться своим силам. Эволюция человека ( не только физического его тела , но и сущности его), возможна лишь при условии доброй воли его, собственного желания и стремления к акту эволюции.

Мышление способствует раскрытию скрытых способностей. Мысль повышает сознание, когда процесс мышления становится любимым. Чистое мышление не есть лишь нравственное понятие, но реальное умножение силы. Потенциал мысли доверен каждому и он может быть использован научно, разумно или расточительно –  во вред всему сущему. Человеку предоставлена полная  свобода выбора и соответствующие тому последствия он получает полностью, как в настоящей жизни на планете, так и в будущем – в иных мирах.

Офелия Ломая

ადამიანის შემადგენლობის და სტრუქტურის შესახებ. (გაგრძელება 2 ).

ადამიანში არსებული შვიდი მთავარი ცენტრის შესახებ წერს ყველა ავტორი, რომელიც აღწერს ამ სისტემას და იქვე აღნიშნავს, რომ მასში არსებობს კიდევ ორმოცი მომცრო ცენტრი. ვერ ვიტყვით, რომ ცოდნის ამ დარგში არსებობს მთლიანად დამუშავებული სისტემა, თუმცა ჩაკრები ნახსენებია ბევრ შრომაში, რომელიც ათეულობით საუკუნის განმავლობაში დაწერილა.

დასავლეთის ოკულტური მეცნიერება საუბრობს ადამიანის მხოლოდ შვიდ მთავარ ცენტრზე. აღმოსავლეთში უფრო მეტი ცოდნა არსებობდა ამის შესახებ. მაგრამ ევროპელებისთვის ხელმისაწვდომი იყო მხოლოდ ამ ცოდნის ნაწილი, სხვა ნაწილების საკრალურობის გამო. ამ ცენტრების ყველაზე გავრცელებული სახელია – „ჩაკრა“, ან „ცეცხლოვანი ბორბალი“. ცნობილია, რომ ისინი არიან აღქმის სივრცული აპარატები.

შეგვიძლია გაუგოთ ზოგიერთ ავტორს, რომელიც ჩაკრებს ისე ახსენებს, როგორც გაურკვეველი ფუნქციების მქონე სავარაუდო სტრუქტურას, რადგანაც მათი არსებობა ადამიანის სხეულში ექსპერიმენტალურად ჯერ არ დადასტურებულა. (ამისთვის საჭირო ხელსაწყო ჯერ არ არის  შექმნილი). მაგრამ, დღეს უკვე ბევრად უფლებამოსილნი ვართ ვისაუბროთ მათზე, როგორც რეალურად არსებულზე ადამიანის ფაქიზ სხეულებში – იმ კონსტრუქციებზე, რომელსაც უკვე ბევრი „მხედველი“ ინდივიდუმი ხედავს სულიერი ხედვით, არაერთხელ   დააფიქსირებია საკუთარსა და სხვის სხულებში და მხატვრულად აღუწერია ისინი.

ექსტრასენსები ადამიანის აურის ფორმასა და ფერს უკავშირებენ მისი ჩაკრების მდგომარეობას, რაც თავის მხრივ,  ადამიანის განვითარების დონეზეა დამოკიდებული.

„კალაგია“-მ დაადასტურა ადამიანში უმნიშვნელოვანესი ცნობიერების ცენტრების არსებობისა და მათი ფუნქციონირების შესახებ მანამდე უკვე არსებული ცნობები  და მნიშვნელოვნად შეავსო ჩვენი ცოდნა ამ მიმართულებით უცნობი ან ნაკლებად ცნობილი მონაცემებით. „კალაგიაში“ აღნიშნული ცენტრები ნახსენებია როგორც „ჩაკრამები“. ხაზგასმულია მათი მნიშვნელოვანი როლი ადამიანის ცხოველქმედობაში, მათ „მბრძანებელი – კარმენდრიებთან“ ერთად.( სიტყვა „ კარმენდრია“ წარმოშობილია სიტყვებისაგან „კარმა“ – ქმედება და „ინდრა“ – მბრძანებელი და ნიშნავს „მოქმედების მბრძანებელი“).

ამჟამად არსებული შეხედულებების თანახმად, ჩაკრამები წარმოიშობა ასტრალურ სხეულში, იძენს საკუთარ ფორმას და შინაარსს ფაქიზ სხეულში (ტარაში), იმ წერტილებში, სადაც ფაქიზი სხეული უერთდება მენტალური სხეულის ცნობიერებას. მყარ სხეულში ფიზიოლოგიურ დონეზე ხუთ ჩაკრამს ( მთავარი შვიდიდან) შეესაბამება ზურგის ტვინის სხვადასხვა ნაწილები, რომლებიც განლაგებულია ხერხემლის ხუთი სეგმენტის  მიდამოში (გავის ძვალა, წელის განყოფილების ხუთი მალა, მკერდის განყოფილების პირველი ჯგუფის ხუთი მალა, მკერდის განყოფილების მეორე ჯგუფის შვიდი მალა, კისრის განყოფილების შვიდი მალა). ორ ჩაკრამს კი შეესაბამება თავის ტვინის ორი განყოფილება (ნათხემი და თალამუსი).

ჩაკრამების მდგომარეობა, როგორც უკვე აღვნიშნეთ ზემოთ, დამოკიდებულია ადამიანის განვითარებაზე. სულიერად, ფსიქიკურად და გონებრივად ნაკლებად განვითარებული ადამიანების ჩაკრები ფაქიზ სხეულებში გამოიყურება როგორც მკრთალად შეფერილი მცირე ზომის დისკო. ადამიანის ზრდასთან და მისი ცნობიერების გაფართოებასთან ერთად, მისი ჩაკრამები იხსნება, მათი ფორმა იცვლება (ემსგავსება ყვავილს) და შეფერილობა ხდება  უფრო კაშკაშა. იგივეს ადასტურებს ზოგიერთი ფილოსოფიური სისტემა და ეზოთერული სწავლება. ისინი მოწმობენ, რომ ცნობიერების უმაღლესი ცენტრების განვითარებადობა დამოკიდებულია ადამიანის ყოფიერებაზე, მის ჯანმრთელობაზე და  სიახლოვეზე დედამიწაზე მისი ცხოვრების მთავარი მიზნის შესრულებასთან. ეს მიზანი კი, როგორც ვიცით, არის – განიცადოს ევოლუცია თვითონ და ხელი შეუწყოს ევოლუციონირებაში სხვა ადამიანებს, ცოცხალ არსებებსა და (ამის შედეგად)  მთელ სამყაროს.

დღეს უკვე ცდილობენ შექმნან ჩაკრების ზოგადი თეორია, რომელიც აღწერს მთელ ამ სისტემას, როგორც მთლიანს. როგორც აღნიშნავსენ რიგი მკვლევარები, ადამიანის ცნობიერების უმაღლესი ცენტრები წარმოადგენენ სამყაროს ინტეგრალურ წარმოსახვას. ეს  ის წერტილებია, სადაც ხდება შიდა და გარე სამყაროების შეპირაპირება. ყოველი ადამიანის ამა თუ იმ ჩაკრამის აქტივობის ხარისხი განსხვავებულია. იმ შემთხვევაში, თუ ადამიანში მკვეთრად დომინირებს რომელიმე ერთი ცენტრი, იგი ითვლება ინვალიდად, ფსიქიურად არაგაწონასწორებულად. სასურველია მათი თანაბარი, მეტ – ნაკლებად ჰარმონიული გახსნა.

ინფორმაციული თვალსაზრისით ცენტრები განიხილება, როგორც ადამიანის ბიოკომპიუტერის შესასვლელ – გამოსასვლელი მოწყობილობა. ჩვენ არა ვართ საკუთარი შიდა სამყაროში მიმდინარე უმრავლესი პროცესების წამომწყებნი – ჩვენ მხოლოდ აღვივქვამთ მათ. უფრო სწორად მიგვაჩნია დაშვება, რომ პროცესებში აქტიურად მონაწილეობს „შიდა ადამიანი“ და „გარე ადამიანი“ კი მხოლოდ აღიქვამს. სრულიად ნათელია, რომ ყოველივე ადამიანისთვის აუცილებელია ამ საკითხების არა მხოლოდ ახლო გაცნობა, არამედ საკუთარი ცენტრების თუნდაც ნაწილობრივი გახსნა. მაგრამ მხედველობაშია მისაღები ის მდგომარეობა, რომ ეს ყველაფერი დაკავშირებულია ადამიანში უმაღლესი ძალების და ენერგიების გამოღვიძებასთან. ამას კი შეიძლება ბევრი სერიოზული შედეგი მოჰყვეს, თუ ჩვენ არ გამოვიჩენთ დიდ ყურადღებას  ამ საკითხის შესწავლისას.

ქვემოთ მოყვანილი ჩაკრამები ჩამოთვლილია გავის ძვლიდან ზემოთ. დასახელებასა და ადგილმდებარეობასთან ერთად მოყვანილია აგრეთვე ზოგიერთი მათი მახასიათებლები. 1.მულადახარა (მულადხარა) – (ფრჩხილებში მოყვანილია ჩაკრების დასახელება, რომელიც გამოიყენება ლიტერატურაში, მაგრამ ბოლომდე არ ემთხვევა „კალაგიაში“ გამოყენებულ ტერმინს). იგი მდებარეობს გავის ძვალთან ( პროექცირდება მყარი სხეულის ამ მიდამოში), ხერხემლის ფუძეში. ამ ჩაკრამის ლოტოს – კარმენდრიას აქვს ოთხი ფურცელი. მისი ნათების ფერი – წითელი ან ყავისფერია. ჩაკრამის როლია – კონტროლი თვითგადარჩენის ინსტინქტზე, სიცოცხლისა და სიკვდილის საწყისების დაცვა. (ინფორმაცია ჩაკრამების ნათების ფერების შესახებ აღებულია სხვა წყაროებიდან, რადგან „კალაგიაში“ სათანადო მონაცემები არ არის მოყვანილი).

2.სვარხიშტახანა (სვადხისტხანა). მყარ სხეულზე მისი პროექციის ადგილმდებარეობა არის  ხერხემლის წელის განყოფილების ხუთი მალის მიდამო. ამ ჩაკრამის ლოტოსს აქვს ექვსი ფურცელი. ნათების ფერი – ნარინჯისფერია. მთავარი ფუნქცია – უჯრედის გამრავლება. იგი პასუხისმგებელია გენეტიკური კოდის გამრავლებაზე, სექსუალური ენერგიაზე, რომელიც აუცილებელია გარდა გამრავლებისა, შემოქმედებისათვისაც (ვიშუთხის – მეხუთე ჩაკრამის ენერგიასთან ერთად). ამ ორი ენერგიის გაერთიანება ხორციელდება სულიერების ზრდის და განათლებული ცნობიერების შემთხვევაში.

3.მანიპურა. მდებარეობს მზიურ წნულში ანუ მკერდის განყოფილების პირველი ჯგუფის ხუთი მალის მიდამოებში. ამ ჩაკრამის ლოტოსს აქვს ათი ფურცელი. ნათების ფერი – ყვითელი. მისი ფუნქციებია – იმ ინსტინქტების დაცვა, რომელიც აუმჯობესებს ცხოვრების მატერიალურ პირობებს. ეს ჩაკრამი არის ასტრალურ სამყაროსა და ადამიანს შორის დამაკავშირებელი რგოლი. არ არის საჭირო ამ ჩაკრამის ენერგიის დახარჯვა ზედმეტ ემოციებზე. უკეთესი იქნება მათი გამოყენება ლოგიკური აზროვნების განვითარებისთვის.

4.ანახატა. განთავსებულია გულის დონეზე, ხერხემლის მკერდის განყოფილების მეორე ჯგუფის შვიდი სეგმენტის მიდამოებში. ამ ჩაკრამის ლოტოსს გააჩნია თორმეტი ფურცელი, რომლებიც სამ ჯგუფად არის დაჯგუფებული და თვითოეულ მათგანში ოთხი ფურცელია. მისი ნათების ფერი – მწვანეა. ემსახურება ადამიანური საწყისების ცხოველური საწყისებზე ბატონობის გაძლიერების მიზანს. იგი არის მატერიალური და სულიერი სამყაროებს შორის დამაკავშირებელი რგოლი. აქ – სულის ცენტრია, სიყვარულის ენერგია. ამ ჩაკრამის განვითარება დაკავშირებულია გარშემო არსებულ ადამიანებთან და სხვა ცოცხალ არსებებთან სწორი ურთიერთობების ჩამოყალიბებასთან, ისეთი ურთიერთიბების, რომელიც დაფუძნებულია სიყვარულზე, ურთიერთგაგებასა და ურთიერთდახმარებაზე. მის განვითარებას ძლიერ აფერხებს და ზოგჯერ მთლიანად ახდენს ბლოკირებას მწუხარება. გრძნობები და ცნობიერება მოთავსებულია ანახატაში.

5.ვიშუდდა (ვიშუდხა ). ადგილმდებარეობა – კისრის განყოფილების მალების მიდამო – ყელი. გააჩნია ლოტოსის თექვსმეტი ენერგეტიკული ფურცელი. ისინი განთავსებულია ოთხ ჯგუფად, ოთხ – ოთხი ფურცელი თვითოეულში. აქვს ცისფერი ნათება. ეს ცენტრი არის ცოდნის გამჭღავნების ენერგიის მატარებელი. მიეკუთნება სულიერ სამყაროს და მისი ამოცანაა – მიღებული ცოდნის რეალიზაცია. პასუხისმგებელია ჭეშმარიტებაზე. იბლოკება სიცრუით.

6.აინა. ადგილმდებარეობა – ნათხემის მიდამო. ეს ჩაკრამი, ისევე, როგორც შემდეგი მეშვიდე, მთავარი შვიდი ჩაკრამებიდან, ამავდროულად არის კარმენდრია – ლოტოსი. აქვს აგრეთვე სახელწოდება – მაცხოვრებლების მბრძანებელი. ამ ჩაკრამის თვისებები ფართოდ არ აფიშირდება და ამას, რა თქმა უნდა, სერიოზული მიზეზი გააჩნია. არსებობს საფუძველი, რათა აინას შესახებ ითქვას მხოლოდ ის, რომ მის ფუნქციაში შედის ჭკუა-გონების, მისი ცოდნის, შესაძლებლობის და უნარის დაზოგვა, კვება და დახმარება.

7.სახასრაკშა ( სახასრარი). ადგილმდებარეობა – თალამუსის მიდამო და ნათხემი. ერთი შეხედვით ჩაკრამი გვახსენებს გადაპირქვავებული ყვავილის თასს, რომლის ფესვის ნაწილში მოთავსებულია ათასი ფურცელი. ისინი რამდენიმე სანტიმეტრით გამოსულია მყარი სხეულიდან. მისი ნათების ფერი – თეთრია. როდესაც ჩაკრამის აქტივობა სუსტია, მისი ნათება იისფერია. იგი თითქოს და ადამინის ორგანიზმის მართვის პულტია. ამ ჩაკრამის მთავარი ამოცანა და ფუნქცია არის ადამიანის სრულყოფის მიღწევა, უმაღლეს არსთან სულიერი შერწყმა. იგი აერთიანებს ადამიანს სამყაროს თანამშრომლებსა და მასწავლებლებთან, იცავს ინდივიდის ცნობიერების და აზრის მთლიანობასა და დაურღვევლობას. აქ იმყოფება  ადამიანის ნებისყოფა და სიძლიერე.

ქვედა სამი ჩაკრამა თავისი მიზნებითა და ფუნქციებით განეკუთვნება გამომჟღავნებულ მატერიალურ სამყაროს. ზედა სამი (5, 6, 7 ) ეკუთვნის სულიერ სამყაროს. მეოთხე ცენტრი წარმოადგენს გამომჟღავნებული და გაუმჟღავნებელი სამყაროებს შორის დამაკავშირებელ რგოლს. გრძნობები და შეგრძნებები მოთავსებულია ამ ჩაკრამში, ანახატაში.

არსებობს აგრეთვე დამატებითი ჩაკრამები. მათ შორის წამყვანად, თავისი მნიშვნელობით, ითვლება აჯანა (აჯნა ) – ტრიკუტი (მესამე თვალი). იგი განთავსებულია შუბლის უბის შუაგულში. აქვს ორი ფურცელი. ის მუდმივად დახურულია. მისი გახსნა შეუძლია მხოლოდ ძალიან ღვთისმოსავ ადამიანს და ისიც მხოლოდ გაცნობიერებული და  შეუპოვარი შრომის შედეგად. ჩაკრამის ნათება მოლურჯო – იასამნის ფერი. იმ შემთხვევაშუ, თუ მეშვიდე ჩაკრამი სუსტი აქტივობისაა, აჯანას ნათების ფერი იცვლება –  იგი  ლურჯი ფერის ხდება.

ეს ჩაკრამი პასუხისმგებელია ნათელმხილველობასა და ინტუიციაზე. ხუთი ქვედა  ლოტოს – კარმენდრიების ფურცლების რიცხვი უდრის 48 – ს. ტრიკუტის ორ ფურცელთან ერთად გარე ფურცლების რაოდენობა უდრის 50-ს. ლოტოსის ფურცლები, თავისი მნიშვნელობითა და როლით, შეესაბამება  რადიოსადგურებზე რადიოსხივების ფოკუსირებისათვის გამოყენებული სფერული ანტენების მექანიზმს.

ფიზიკურ პლანზე კარმენდრიებს შეესაბამება ნერვული წნულები. კარმენდრია არის თავისი ჩაკრამის ღმერთი. იგი ითვისებს თავისი ფუნქციების სათანადო ენერგიებს, მის ნაწილს  ან მას მთლიანად (გარემოებების დინამიკასთან შესაბამისად) და გადასცემს  ცნობიერების სათანადო დონეს. გაშლილი ლოტოს – კარმენდრია, როგორც „კალაგია“ მოწმობს, თავისი სილამაზით საოცარი სანახავია. მაგრამ ლოტოსი იხსნება მხოლოდ მაშინ, როდესაც ამის აუცილებლობა იქმნება. იგი იხსნება, ქმედებას ასრულებს, და, როდესაც ქმედება დამთავრებულია, იგი კვლავ იხურება. ფურცლები ამ დროს ცენტრისკენ იხვევა. სულიერი მზერით შეიძლება ვიხილოთ თუ, როგორ ხსნის ლოტოსი ფურცლებს, რათა მიიღოს ენერგია ან უკუაგდოს მტრის ცეცხლოვანი მახვილი.

ჩაკრამი ტრიალებს სამშვინველის სივრცეში. ჩაკრამის ირგვლივ კონცენტრირდება ბრწყინავი პრანა და სვასტის სხივები. აქ ხორციელდება ტერმინალის ურთიერთობა ნაგთან ( მყარი სხეულის მენტალთან). ნებისყოფაც კონცენტრირდება ჩაკრამის ირგვლივ და გააჩნია უნარი ჩაიდინოს ჯადოსნური, მაგიური ქმედება. არსებობენ კიდევ შიდა ლოტოსები, ჩაკრავარდინები, კოსმოსის ლოტოსი, კოსმოსის ბაღი, ლოტოსის ბაღი, სუშუმნა, ხარანიერბეხახი, გადამღობი ქსელი და სხვა.

როდესაც ვსაუბრობთ ადამიანის რთულ შემადგენლობაზე, შეუძლებელია არ ვახსენოთ ე.წ. თასი და არ გავიცნოთ იგი. „ თასი არ არის რაიმე პირობითი სიმბოლო ან პოეტური სახე. თასი ნამდვილად არსებობს“ – ნათქვამია „კალაგიაში“. იგი განლაგებულია გულმკერდში (ასტრალურ სხეულში). ჩაკრავარდინი, ლოტოსი – კარმენდრია და ჩაკრამი ანახატა ამ თასში მდებარეობენ. მისი ცენტრიდან გამოიტყორცნება იისფერი ცეცხლოვანი სხივი. მას ეხვევა და ადის ზემოთ მოოქროსფერო – მეწამური სპირალი. იგი ერთმანეთთან აერთებს მეხუთე, მეექვსე და მეშვიდე ცენტრებს და თავის ტვინის ორ ნახევარსფეროს (შეერთება ხორციელდება კოჟრიან სხეულში). თალამუსიდან გამოდის გარე სპირალი, რომელიც მოძრაობს ზურგის ტვინის გასწვრივ და ირგვლივ და   ჩაედინება ძირს თასში.

ადამიანსჭეშმარიტად უღირს  იშრომოს მიზანმიმართულად და  გახსნას თავისი სულიერი ხედვა, რათა თვითონვე იხილოს  ეს, თასის ფუნქციონირებასთან  დაკავშირებული, საოცარი სურათი, იმ არანაკლებად ხატოვან მოვლენებთან ერთად, რომლებიც თან სდევენ ზემოთ მოყვანილი ადამიანის რთული წარმონაქმნების და კონსტრუქციების მოქმედებას. და ამის მიღწევა სრულიად შესაძლებელია ყველასთვის, ვინც ცხოვრობს სამყაროს კანონების შესატყვისად, მისწრაფებულია უმაღლესი არსებებთან გაერთიანებისაკენ და ვინც ფლობს  მაღალ ცნობიერებას.

უკვე კარგათდაა ცნობილი ამ მიზნის მისაღწევად არსებული მეთოდები. ისინი აღწერილია ბევრ წიგნში, მათ შორის (და არსობრივად) „კალაგიაში“. საჭიროა მხოლოდ მოვინდომოთ და ხელიდან არ გაუშვათ სულიერი სრულყოფისა და შიდა ხედვის ორგანოს – სივრცული  თვალის შეძენის ეს შესაძლებლობა. და ეს კიდევ არ არის ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ, რაც ადამიანს პარალელურად მიეცემა შიდა ზრდის პროცესის, მისი გარდაქმნის და გასულიერების მიმდინარეობისას.

რაციონალურად მიგვაჩნია, რათა ყოველი საღად მოაზროვნე ადამიანი ოდნავ მაინც გაერკვეს ყოველივე ამ სიბრძნეში, რომელიც უმაღლესმა სამყარომ, მრავალი საუკუნეების მანძილზე დუმილის შემდეგ, როგორც იქნა გაუმხილა კაცობრიობას.

(გაგრძელება იქნება).

ოფელია ლომაია.

О СОСТАВЕ И СТРУКТУРЕ ЧЕЛОВЕКА. (Продолжение 2)

О семи основных высших центрах в человеке пишут все авторы, описывающие эту систему. Там же указывают на наличие в ней еще сорока меньших центров. Говорить о полностью разработанной системе в этой области не приходится, хотя они упоминаются во многих работах, написанных на протяжении жизни почти десятки веков.

Оккультная наука Запада говорит  лишь о семи главных центрах человека. На Востоке о них знали больше. Но европейцам была доступна лишь часть этих знаний ввиду сокровенности других частей. Самое распространенное название этих центров – «чакры», или «огненные колеса». Известно, что они являются  пространственными аппаратами восприятия.

 Можно понять некоторых авторов, упоминающих чакры, как предпологаемые структуры с неопределенными функциями, т.к. экспериментально их наличие в теле человека не подтверждено. (Необходимые для этого приборы пока еще не разработаны). Однако сегодня уже намного правомернее говорить о них, как о реально существующих в тонких телах человека – о конструкциях, которые уже многие «видящие» индивидуумы (обладающие духовным зрением), зафиксировали их в себе и в других, и описали их нам в красочных формах.  Они связывают форму и цвет ауры человека с состоянием чакр, которое в свою очередь зависит от уровня развития человека.

«Калагия» подтвердила ранее известные сведения о существовании и функционировании в человеке важнейших центров сознания и значительно пополнила наши знания в указанной области новыми неизвестными дотоле или малоизвестными данными. В «Калагии» рассматриваемые центры упоминаются как «чакрамы». Подчеркивается значительная их роль в жизнедеятельности человека, наряду с их «владыками – кармендриями». ( Слово «кармендрий» происходит от «карма» – деяние и «индра» – владыка и означает «владыка действия»).

По существующим в настоящее время воззрениям, чакрамы возникают в астральном теле, обретают свою форму и содержание в тонком теле (таре), в точках соединения тонкого тела с сознанием ментального тела. В плотном теле на физиологическом плане пяти чакрамам (из семи основных) соответствуют различные отделы спинного мозга, расположенные в  областях пяти сегментов позвоночника, (крестец, пять позвонков поясничного отдела, пять позвонков первой гргппы грудного отдела, семь позвонков второй группы грудного отдела, семь позвонков шейного отдела). А двум чакрамам соответствуют  два отдела головного мозга (мозжечок и таламус).

Состояние чакрамов, как уже было упомянуто выше,  зависит от уровня развития человека. Чакрамы в тонких телах духовно, психически и умственно малоразвитых людей ( обладающих низким уровнем сознания) выглядят как тускло окрашенные диски небольших размеров. По мере развития человека и расширения сознания, его чакрамы открываются, их форма меняется (они становятся похожими на цветок) и цвет их становится ярче. Это же самое утверждают и некоторые философские системы и эзотерические учения. Они свидетельствуют о том, что развитость центров высшего сознания зависит от бытия человека, его здоровья и его близости к выполнению основной цели его жизни на Земле – эволюционировать самому и способствовать эволюции других людей, живых существ и, в итоге, всей Вселенной.

Суегодня уже предпринимаются попытки разработки общей теории чакр, описывающей всю систему центров, как целого. Как отмечают ряд исследователей, высшие центры сознания человека являются интегральным выражением Вселенной. Это – точки, где стыкуются внутренний и внешние миры. Степень активности тех или иных чакрамов у каждого человека различна. И человек, у которого резко доминирует какой-то один центр, является своего рода инвалидом, психонеуравновешенным. Желательно  равномерное, более или менее гармоничное их раскрытие.

С информационной точки зрения центры рассматриваются, как входно – выходные устройства «человеческого биокомпьютера». И не мы порождаем большинство процессов своего внутреннего мира – мы лишь воспринимаем их. Более правильным представляется допущение, что «внутренний человек» активно участвует в процессах, а «внешний человек» лишь воспринимает. И вполне очевидно, что каждому человеку необходимо не только близкое ознакомление с этими вопросами, но хотя бы частичное раскрытие своих центров. Однако оно связано с пробуждением высших сил и энергий в человеке и чревато серьезными последствиями при отсутствии особо внимательного подхода к изучению этого вопроса.

Ниже чакрамы перечислены от крестца вверх. Вместе с названием и местоположением приведены также и некоторые их характеристики. 1. Муладахара (Муладхара) – (В скобках приводятся названия чакр, обычно употребляемые в литературе, не полностью совпадающие с их названием, приведенным в «Калагии»). Расположен в крестце (проектируется в эту область плотного тела), в основании позвоночника. Лотос – кармендрий этого чакрама имеет четыре лепестка. Цвет свечения – красный или коричневый. Роль чакрама – контроль над инстинктом самосохранения, защита начал жизни и смерти. (Цвета свечения чакрамов взяты из других источников ввиду отсутствия соответствующих характеистик в «Калагии»).

2. Свархиштахана. (Свадхистхана). Месторасположение его проекции на плотное тело – область пяти позвонков поясничного отдела позвоночника. Лотос чакрама имеет шесть лепестков. Цвет сияния – оранжевый. Основная функция – размножение клетки. Несет ответственность за размножение генетического кода, за сексуальную энергию, которая необходима помимо размножения для творчества (в соединении с энергией Вишудхи – пятого чакрама). Соединение этих двух энергий происходит при духовном росте и просветленном сознании.
3. Манипура. Расположен в области солнечного сплетения или пяти позвонков первой группы грудного отдела. Лотос чакрама имеет десять лепестков. Цвет свечения – желтый. Его функции – развитие тех инстинктов, которые улучшают материальные условия жизни. Чакрам является связующим звеном между астральным миром и человеком. Не следует расходовать энергию этого чакрама на ненужные эмоции. Лучше использовать их для развития логического мышления.
4. Анахата. Расположен на уровне сердца, в области семи сегментов второй группы грудного отдела позвоночника. Лотос этого чакрама имеет двенадцать лепестков, сгруппированных в три  группы по четыре лепестка в каждой.                                                                                                               цвет его сияния – зеленый. Служит делу укрепления господства человеческого начала над животным. Является связующим звеном между материальным и духовным мирами. Здесь центр духа, энергия любви. Развитие этого  чакрама связано с наличием правильных взаимоотношений с окружающими, , основанных на любви, взаимопонимании и взаимоподдержки. Блокируется скорбью. Чувства и сознание заключены в Анахате.
5. Вишудда (Вишудха). Местонахождение – область позвонков шейного отдела – горло. Имеет шестнадцать энергетических лепестков лотоса. Они расположены четырьмя группами по четыре лепестка в каждой. Имеет голубое сияние. Этот центр является носителем энергии проявления знания. Принадлежит духовному миру и его задача – реализация полученного знания. Отвечает за истину. Блокируется ложью.
6. Айна. Местоположение – область мозжечка. Этот чакрам также, как следующий седьмой из основных семи чакрамов, одновременно является кармендрием – лотосом. Имеет еще название – владыка живущих. Свойства этого чакрама широко не афишируются и на это очевидно имеются серьезные причины. Имеется основание сказать об Айне лишь то, что в его функции входит сбережение, питание и поддержка ума и его способности, возможности и умения.
7. Сахасракша ( Сахасрары ). Местоположение – область таламуса и макушка головы. По виду чакрам напоминает опрокинутую вниз чашу цветка, в корневой части которого расположены тысяча лепестков, выступающих из плотного тела на несколько сантиметров. Цвет сияния – белый. При слабой активности чакрама, он сияет фиолетовым светом. Является как бы пультом управления организмом человека. Основной задачей и функцией чакрама является достижение совершенства человека, единение с Высшим Сущим. Соеденяет человека с сотрудниками и учителями, оберегает целостность и нерушимость сознания и мысли. Здесь воля и могущество.

Нижние три чакрама по своим целям и функциям принадлежат к проявленному материальному миру. Верхние три ( 5, 6, 7) принадлежат духовному миру. Четвертый центр является соединяющим звеном между проявленным и непроявленными мирами. Чувства и осязание заключены в этом чакраме, в Анахате.

Существуют еще дополнительные чакрамы. Среди них ведущим по своему значению считается Аджана ( Аджна) – Трикути  (Третий  глаз ). Он расположен посередине лобной пазухи. Имеет два лепестка. Он постоянно закрыт. Открыть его может только  очень благочестивый человек и притом сознательным упорным трудом. Цвет сияния чакрама – синевато – сиреневый. При слабой активности седьмого чакрама цвет Аджана меняется на синий.

Этот чакрам ответственен за ясновидение и интуицию. Общее число лепестков лотосов – кармендриев пяти нижних чакрамов составляет 48. Вместе с двумя лепестками Трикути количество внешних лепестков равно 50. Лепестки лотосов соответствуют механизму сферических антенн фокусировки радиолучей на радиостанциях.

На физическом плане кармендриям соответствуют нервные сплетения. Кармендрий является Богом для своего чакрама. Он воспринимает в себя энергию, соответствующую его функциям, часть ее или всю ( в зависимости от динамики обстоятельств), передает соответствующему уровню сознания. Рааскрытый лотос – кармендрий, как свидетельствует «Калагия», изумительное зрелище. Но лотос раскоывается лишь тогда, когда возникает необходимость в этом. Он раскрывается , совершает действие, и вновь закрывается, когда действие совершено. Лепестки при этом сворачиваются к центру. Духовным взором можно видеть, как лотос раскрывает свои лепестки, готовясь принять в себя энергию или отразить вражескую огненую стрелу.

Чакрам вращается  в пространстве души. Вокруг чакрама концентрируется сияющая прана и лучи свасти. Здесь происходит сообщение терминала с нагом ( плотного тела с менталом). Воля тоже концентрируется вокруг чакрама и способна на волшебные магические действия. Есть еще внутренние лотосы, чакравардины, лотос космоса, сад космоса, сад лотоса, сушумна, хараниербехах, заградительная сеть и др.

Говоря о слжном сакральном составе человека, нельзя не упомянуть о чаше и не ознакомиться с ней. «Чаша не является каким – то условным символом или поэтическим образом. Чаша существует действительно» – говориться в «Калагии».                                                                          она расположена в груди ( в астральном теле ). Чакравардин, лотос – кармендрий и чакрам Анахата расположены внутри чаши. Из ее центра вырывается фиолетовый огненный луч. По нему , поднимаясь вверх, вьется золотисто – пурпурная спираль. Она соединяет между собой пятый, шестой и седьмой центры и оба полушария головного мозга ( соединение происходит в мозолистом теле). Из таламуса исходит внешняя спираль, которая опускается вдоль и вокруг спинного мозга, постепенно расширяясь книзу, прямо в чашу. От верхних краев чаши, наподобие змеящихся радуг, плавно поднимаются огненно – лучистые струи атмической субстанции.

Воистину стоит человеку потрудиться и целенаправленно раскрыть свое духовное видение, для того, чтобы самому наблюдать изумительную картину, связанную с функционированием чаши, вместе с не менее красочными явлениями, сопровождающими действия других, описанных здесь сложных образований и конструкций человека. И это  вполне достижимо для каждого человека, живущего по законам Вселенной, устремленного к единению с Высшим и обладающего высоким сознанием. Методы достижения этой цели уже хорошо известны и описаны во многих книгах, в том числе ( ипо существу в «Калагии». Надо только захотеть и не упустить эту возможность духовного совершенствования и приобретения органа внутреннего видения – пространственного ока. И это – не самое значительное из того, что человеку дается параллельно в ходе процесса внутреннего роста, преобразования и одухотворения. Представляется рацииональным каждому здравомыслящему человеку хотя бы слегка разобраться во всей этой мудрости, которую после многих веков молчания Высший  Мир наконец открыл человечеству.

( Продолжение следует).

О. Ломая.